می‌دانیم که در فوتبال برای موفقیت یک تیم باید به معنی کامل کلمه تیم باشد. جمع کردن ۱۱ نفر از بهترین‌های جهان در هر پست، ضامن موفقیت یک تیم نیست و برعکس بازیکنانی که یک روح در قالب ۱۱ بدن باشند، به لطف همین رابطه روحی روانی می‌توانند تمام کمبودهای جسمی یا تاکتیکی را بپوشانند.
در کشور ما و با توجه به فرهنگ عاطفی مردم، هر زمان در فوتبال بازیکنان تیمی -چه در سطح ملی و چه باشگاهی- با یکدیگر رفیق و یک‌دل بوده‌اند، آن تیم نتیجه گرفته و برعکس، چه بسیار نسل‌های درخشان که به خاطر یک‌دل نبودن ناکام مانده‌اند.
در تیم ملی فعلی خوشبختانه عنصر رفاقت و همدلی خیلی زیاد به چشم می‌خورد. یکی از مثال‌های بارز ارتباط بازیکنان پرسپولیسی با یکدیگر است. تقریبا همیشه و همه‌جا علی نعمتی، محمد عمری، شجاع خلیل‌زاده، علی علیپور، دانیال اسماعیلی‌فر و علیرضا بیرانوند را کنار یکدیگر می‌بینید؛ از اتوبوس با هم پیاده می‌شوند، در رختکن کنار هم می‌نشینند و فاصله رختکن تا زمین تمرین را با هم طی می‌کنند. حتی قبل از گرم‌کردن نیز ترجیح می‌دهند در بازی آقاوسط کنار یکدیگر باشند.
وقتی به حساسیت هواداران روی سکوها در مسابقات داخلی نگاه می‌کنیم، تصور ایجاد می‌شود که بازیکنان باید غرق در رقابت‌های باشگاهی شوند! اما معنی تیم ملی دقیقا همین است، اینجا همه برای یک پیراهن بازی می‌کنند و رنگ باشگاهی دیگر معنا ندارد. اینجا صمیمی‌ترین دوست صالح حردانی -به عنوان کاپیتان استقلال- علیرضا بیرانوند -به عنوان کاپیتان سابق پرسپولیس و فعلی تراکتور- (البته بعد از شجاع خلیل‌زاده) است.
اینجا را بخوانید: ویدیو| صحبت‌های مهدی طارمی بعد از بازی مقابل کیپ‌ورد