غلامرضا فرخی در بازی‌های کشورهای اسلامی مدال طلای وزن ۸۷ کیلوگرم کشتی فرنگی را با اقتدار گرفت. او در فینال بازی‌های همبستگی کشورهای اسلامی با نتیجه ۶ بر صفر اسلام یولویف از قزاقستان را از پیش رو برداشت و مدال طلا را کسب کرد.
فرخی جوان همین دو ماه قبل در مسابقات جهانی ستاره و پدیده بازی‌ها بود و با اقتدار به مدال طلا در وزن ۸۲ کیلوگرم رسید. در نخستین حضور خود در تیم ملی و در عرصه جهانی خوشرنگ‌ترین مدال که نشانه لیاقت و شایستگی او بود. ۲۰ روز بعد از آن فرخی که هنوز ۲۱ ساله نشده و می‌تواند در رده امید کشتی بگیرد، در این رده روی تشک جهانی رفت و قهرمان امیدهای جهان شد.
البته در سطح امید، او در یک وزن بالاتر یعنی ۸۷ کیلو مسابقه داد و حالا در همین وزن ۸۷ کیلو -که انگار بعد از این وزن او خواهد بود- قهرمان بازی‌های کشورهای اسلامی شده است. می‌دانیم که وزن ۸۲ کیلو یک وزن المپیکی نیست، ولی ۸۷ کیلو هست و به طور طبیعی فرخی می‌خواهد در المپیک لس آنجلس برای تیم ملی کشتی بگیرد. پس صعود او به یک وزن بالاتر اصلاً عجیب و قابل انتقاد نیست اما مشکل در توالی زمانی این سه مدال است.
سه تورنمنت سنگین به فاصله دو ماه که هر ورزشکاری را در هر رشته و در هر کجای جهان دچار آسیب می‌کند. الان فرخی طلا گرفته و خدا را شکر لااقل آسیب روحی ندیده اما قطعاً از نظر جسمی او در ماه‌ها و سال‌های بعد متوجه ضرر این فشردگی مسابقات خواهد شد. فرخی الان ۲۱ ساله است و با نیروی جوانی و انگیزه این شرایط را تحمل می‌کند اما کیست که نداند این فشار وحشتناک چه آسیبی به این ورزشکار می‌زند.
پشت سر این سه مدال درخشان یک سوال بزرگ وجود دارد؛ یعنی ما کشتی‌گیر دیگری در این وزن نداریم که همه جا باید فرخی را بفرستیم؟ اصلا فلسفه مسابقات امیدها همین است که جانشینی برای قهرمانان ما پیدا شود، چرا باید همه جا همین نفراتی را که داریم خرج کنیم؟ آن هم در کشتی که ایران قطبی در دنیاست و پشتوانه‌های زیادی دارد!
اینجا را بخوانید: فرخی طلایی شد؛ سومین مدال بر گردن کشتی‌گیران فرنگی ایران در ریاض