اول- اینجا کاری با شخص نداریم. ترامپ از شمر و یزید بدتر، کسی هم تردید در شرارت آمریکا و دشمنی با ایران ندارد. اینجا پای شرافت و حرمت ایران و ایرانی وسط است.
دوم- کاری با سازمان صداوسیما هم نداریم؛ بحث یک روند و رویه است، نه نهاد و بنیاد. وقتی شایستهسالاری نباشد، وقتی کارنامه و عقبه مهم نباشد، وقتی همه چیز رانتی و با سلیقه شخصی باشد، نتیجه همین میشود و بس!
سوم- دو صد گفته چون نیم کردار نیست. هزار ساعت شعار و ادعا و حرف به اندازه یک رفتار ساده تاثیر ندارد. ما در حرف، ادعای فرهنگ و ادب ۷هزار ساله داریم اما در عمل...
وقتی به مجموعه این نکات نگاه کنید، در یک نقطه بههم میرسند. پخش مراسم قرعهکشی جام جهانی که با توجه به انحصاریبودنش، مردم مجبور بودند پای تلویزیون بنشینند. اما اگر فضای رقابت بود، چند نفر مخاطب صداوسیما بودند؟ چند نفر را در اطراف خود سراغ دارید که ماهی یکبار تلویزیون نگاه کنند؟
حالا زاویهای دیگر: اگر لیاقت ملاک بود و سخنوری و دانش شرط، چه کسی خداداد عزیزی را روی آنتن میآورد؟ اگر قانون واقعی حاکم و بین خودی و غیرخودی فرق نبود، آیا عزیزی جرات داشت این حرفها را در حضور خانوادهها روی آنتن بگوید و راستراست راه برود و کسی با او کاری نداشته باشد؟
مردم سالی یک بار در دربی مجبورند تلویزیون ببینند، چون رانتی است که به بقیه نمیدهند! با گسترش اینترنت، دیگر نمیشود این انحصار را حفظ کرد و میبینیم که به زور دگنک ساترا هم پلتفرمها را همیشه نمیتوان وادار کرد! اما انصاف کجاست؟ با زور و انحصار، مردم را بنشانی پای تلویزیون تا این اهانتها را تماشا کنند؟ به بهانه ترامپ؟ آمریکا و رئیسجمهورش احترام و شخصیتی ندارند، حرمت خانواده ایرانی و ادب و فرهنگ و تاریخ ایران و ایرانی چه؟ آنها هم حرمتی ندارند؟
کارنامه خداداد عزیزی نشان میدهد در دکان او کالای فرهنگی و اخلاق پیدا نمیشود. کسی که توهین و پردهدری را رندی میداند و بدنامی را به گمنامی ترجیح، به او و امثال او حرجی نیست. اما آقایان دکتر متولی سازمان و شبکههای مختلف چه؟ از امروز به بعد از آنها هم توقع ادب و برنامهای که بشود با خانواده پای آن نشست، نداشته باشید!