از جایی در طول فصل، ناگهان استقلال متحول و از یک تیم بازنده در عرصههای مختلف به تیمی تبدیل شد که هواداران سالها منتظرش بودند. از اول برای گل زنی به زمین میآمد، از حمله سیر نمیشد و با پیروزیهای متوالی خود را به صدر جدول رساند.
اگر به ارنج استقلال در آن هفتهها نگاه کنید -که بعد از آن نیز همیشه و همه جا تکرار شد- رمز و راز اصلی این موفقیت عیان میشود. درست در روزهایی که امیر قلعه نویی میگفت بازیکن جوانی که در لیگ بدرخشد و به کار تیم ملی بیاید، نداریم و زمانی که بازیکنان پا به سن گذاشته در راستای منافع خود، سمت این نظریه ایستادند ساپینتو سمت برخی مربیان جوان لیگ برتری -از رحمتی و حسینی تا مازیار زارع و سعید اخباری- ایستاد که در عمل و نه حرف و شعار، اعتقاد به نیروی عظیم جوانان داشتند.
این باور که فوتبال متعلق به جوانان است و آینده را در هر کار و جامعه، جوانان میسازند، کلید موفقیت استقلال شد. ساپینتو ریسک کرد و در تیم بزرگ استقلال -که می گویند چون همه همیشه انتظار نتیجه دارند، مربی نمی تواند به جوانان میدان و پای آنها بماند و صبر کند- حسین گودرزی جوان را در دفاع چپ گذاشت. صالح حردانی جانشین رامین رضاییان در دفاع راست شد. سامان فلاح زوج اشورماتوف شد. امیر محمد رزاق نیا فیکس در هافبک دفاعی و سعید سحرخیزان و اسماعیل قلیزاده نیز در خط آتش.
ابوالفضل زمانی خیلی بیشتر از خیلی نامها مورد اعتماد مرد پرتغالی بود و به زمین میآمد. آنها کاری کردند و جوری بودند که امثال مهران احمدی (متولد ۷۶)، علیرضا کوشکی (متولد ۷۸) و محمد حسین اسلامی (متولد ۸۰) پیر به نظر آمده و کسی از آنها حرف نمی زند!
اینجا را بخوانید: درس بزرگ ساپینتو به قلعهنویی؛ شجاعتش را نداری!