«لو ایونوویچ یاشین» ملقب به عنکبوت سیاه و دیگر القابی که درخور نام و اندازه این مرد افسانهای نیست. او یک انسان فرهیخته، یک شخصیت تحصیلکرده و یک ورزشکار و دروازهبان بیبدیل بود. متانت، افتادگی و تواضع بیمانند داشت و بزرگترین دروازهبان تاریخ فوتبال جهان تا به امروز باقی مانده است. مرد سال فوتبال اروپا، فاتح جام ملتهای قاره، قهرمان المپیک. یاشین تنها دروازهبانی است که به عنوان بهترین بازیکن اروپا انتخاب شده است. سال 1986 دوران سیاه فوتبال شوروی بود که «عمو لو» به دلیل بیماری پایش را قطع کرد و در سال 1990 او برای همیشه رفت!

امروز روسیه پوتین پوستر جام جهانی 2018 را به نام او زده است تا ارزشهای این قهرمان مردمی و استثنایی را در تاریخ ورزش خود حفظ کند. ارزشی که کشور روسیه برای دروازهبان دهه پنجاه و شصت اتحادیه جماهیر شوروی قائل شده است و جدا از موقعیتهای سیاسی او را به عنوان نماد فوتبال و جام جهانی خود میشناسد. عمو لو به قصههای بچههای روسیه هم رفته است و درباره روش و زندگی او در مدارس، معلمان بسیار میگویند. او قهرمان واقعی آنهاست. تندیس او را در مرکز شهرش ساختهاند و نسلهای مختلف از خصلتها و منشهای او افسانهسازی میکنند. چرا ورزش ما، شهرداری ما و میراث فرهنگی ما در این مورد خاص ورزش حرکتی انجام نمیدهند؟ دیگر در مقطعی از تاریخ قرار داریم که انسانها را بر اساس رفتارهای سیاسی گذرا قضاوت نمیکنند. ما هم کم نداریم قهرمانانی که امروز بتوانیم نام آنان را بر میدانها، محلهها، خیابانها و بناها بگذاریم. در شرایط حاضر چرا نباید نام حمید سوریان بر میدان شهر و محلهاش باشد؟ شهرداری ری و تهران پیشقدم شوند. چرا نباید نام یک ورزشکار به نام پرویز دهداری باشد؟ یا ناصر حجازی و علی پروین حتی و تیمور غیاثی و عبدا... موحد و...

این قهرمانان اهل ایران بزرگ و دوستداشتنیاند. چرا اردبیل نام علی دایی را بر میدانهای بزرگ خود نگذارد و چرا مشهد نام رسول خادم را و مازندران نامهای یزدانیها را؟! غافل نشویم از این غریبگی و بیگانگی با قهرمانان، اینان اساس و بنیاد بودن تاریخ را میسازند.