در هفته‌های اخیر بحث حضور سه مربی در تیم ملی امید مطرح شد. محمد ربیعی سرمربی تیم مس رفسنجان که به صراحت به حبیب کاشانی مدیر تیم امید اعلام کرد، حاضر به حضور در تیم امید نیست.
مجتبی حسینی سرمربی تیم پیکان دیگر مربی‌ای بود که بحث حضورش در تیم امید به میان آمد. البته از سوی فدراسیون فوتبال با او صحبتی نشد اما سرمربی تیم پیکان از آنجایی که اسم چند مربی دیگر به میدان آمد، ناراحت شد و پیش از آخرین بازی پیکان در لیگ برتر به صراحت گفت دوست دارد قراردادش از سوی باشگاه پیکان تمدید شود.
حالا مهدی تارتار دیگر گزینه‌ای که نامش برای هدایت تیم ملی امید به میدان آمد، رغبت خود را برای ادامه حضور در تیم باشگاهی اش نشان داد و گفت: «۲ سال خوب را در اصفهان داشتم، گزینه اولم ذوب‌آهن است، من یک طرف این قضیه هستم و دوست دارم بمانم، بعد از ۲ سال اصفهانی هستم و بعد از سختی‌ها الان به ثبات خوبی رسیدیم، در ۱۰ بازی اخیر ۱۶ امتیاز گرفتیم و روند خوبی را پشت سر گذاشتیم، امیدوارم کم و کاستی اگر داشتیم، از ما بگذرند. در مورد جایگاه نمی‌توان صحبت کرد، تا الان صحبتی با من نشده است و الان وقت جهش است، ذوب‌آهن به ثبات رسیده و با تقویت می‌تواند برای سهمیه بجنگند و یقه تیم‌های بزرگ را بگیرد، الان باید بودجه خوبی را در اختیار این تیم بگذارند تا جهش داشته باشد.»
این یک واقعیت تلخ است. هیچ مربی باشگاهی تیم ملی امید را دوست ندارد و این فدراسیون فوتبال را برای انتخاب یک مربی خوب داخلی برای تیم ملی امید دچار چالش کرده است.
