به بهانه هتریک قریب الوقوع رئالی ها با زیدان و پیشنهاد تمدید چند باره پرسپولیس به یحیی از گذشته تا به حال؛ بر آن شدیم که شباهت های جالب توجهی که بین نابغه خوشنام فرانسوی یعنی زیدان با مرد خوشفکر و مستعد وطنی مان که او هم چه در دوران بازی و چه مربیگری خالق خاطرات تلخ و شیرین خاصی بوده ، را بر شماریم.
یحیی خاص فوتبال ایران در طول دوران بازیگری و بعدها مربیگری خود خاطرات ماندگار خوبی (در کنار رقم خوردن تلخی هایی عجیب) را در رده باشگاهی و البته ملی پدید آورده که میتوان با زیدان اسطوره ای فوتبال دنیا مقایسه هایی بجا داشت.
زیدان محبوب فوتبالی ها، جام های مختلف ملی و باشگاهی را برای تیمهای محبوبش به ارمغان آورد که بیشتر آن در رئال مادرید به وقوع پیوست.
مهمترین آن ها، جام‌های داخلی لالیگا با رئال و مخصوصاً چندین قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا با کهکشانی ها بوده و اوج بالا بردن جامهایش هم کسب کاپ زرین جام جهانی بود که با تیم ملی فرانسه در سال ۹۸ در کشور خودشان رقم خورد (زیدان هم در این مسیر قهرمانی نقش بسزایی را داشت)
در دوران بازیگری زیدان اینها اتفاقات شیرین و جام های شیرین ملی و باشگاهی بود که رقم خورد اما اتفاق تلخ دوران بازی اش در آخرین بازی ملی در فینال جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان شکل گرفت؛ جایی که دستان زیدان برای دومین بار در آستانه لمس جام جهانی بود ولی ناگهان سرنوشت تلخی برای زیزو رقم خورد و با ضربه ای مهلک به سینه ماتراتزی در آن دیدار، تمام رویاهای فرانسوی ها را هم با همان ضربه از سرشان پراند و جام را از دست دادند تا کنار همه خاطرات شیرین دوران بازیگری این خاطره‌ای تلخ فوتبالی هم برای او رقم خورد....
سالها بعد در دوران مربیگری ، این بازیکن اسطوره ای فوتبال دنیا به اسطوره مربیگری تبدیل شد؛ با رئال مادرید شروع به درو کردن جام های داخلی و البته چندین جام لیگ قهرمانان اروپا کرد تا کلکسیون افتخاراتش را در کنار جام های دوران بازیگری در دوران مربیگری هم تکمیل کند و فقط در آرزوی قهرمانی جام جهانی بعنوان مربی با یک تیم ملی بماند و به غیر از این کمبودی را احساس نکند
او حالا دوباره با رئال در آستانه افتخارات جدید و شروع ماموریت نوین قرار دارد و از همه مهمتر اعتباری که در جمع رئالی های سخت گیر به دست آورده، برایش یک اتفاق ارزشمند است
زیدان ثابت کرد علاوه بر داشتن نبوغ در درون مستطیل سبز، بر روی نیمکت مربیگری و کنار زمین هم این هوشمندی را دارد.
اما به سراغ مربی با استعداد و خوش نام داخلی میرویم؛ از شباهت های دوران بازیگری یحیی میتوان به کسب جام های داخلی معتبر با پرسپولیس اشاره کرد و یک شباهت دیگر او در داخل زمین این بود که مثل زیدان با فکرش بازی می کرد و حالا در خارج از زمین و در قامت مربی هم با فکرش موفق می شود و تیمش را رهبری می‌کند.
اما چهره شاخص وطنی مانند همتای فرانسوی اش شامل خاطره تلخ ملی در دوران بازیگری میشود و آنهم داستان تلخ آن ضربه پنالتی سرنوشت‌ساز مقابل چین در نیمه نهایی جام ملت ها است، در حالیکه تیم ملی ایران در یک قدمی فینال و تاریخ سازی بود در کمال خونسردی با ضربه چیپ عجیبش نتوانست دروازه چین را باز کند تا خاطره تلخی در کنار تمام خاطرات شیرین بازی وی رقم بخورد و البته عادل فردوسی پور با آن جمله معروفش که چه وقت پنالتی زدن بدن آقای گل محمدی، آن اتفاق را ماندگارتر کرد.
اما او بعدها در قامت مربی اکثر ضرباتش را به خوبی به تور نشاند و انواع جام های داخلی ممکن را با پرسپولیس کسب کرد.
ولی مهمترین تفاوت بارزش با مربیان موفق خارجی مانند زیدان پرافتخار، کسب جام لیگ قهرمانان است. جامی که ورژن اروپایی اش را بارها زیدان کبیر تجربه کرده و الان وقتش رسیده که یک جام بین المللی آسیایی را به ویترین افتخاراتش اضافه کند.
البته یکبار چندسال قبل تا یک قدمی اش پیش رفت اما در آخرین لحظه ناکام ماند تا این بار در صورت تمدید احتمالی قراردادش با پرسپولیس، یک ماموریت سخت و طاقت فرسا اما می توان گفت ممکن را داشته باشد. اگر گل محمدی همچنان از نبوغ خود استفاده کند و در کنارش از سلاح های مناسبی در زمین بهره ببرد، با حمایت هایی که لازم دارد، در آوردگاه مهم آسیایی به دست آوردن جام نقره ای آسیایی دور از انتظار نیست
حالا او می تواند یک مربی کاملاً مستعد و نابغه در سطح آسیا شود و با به دست آوردن این جام، حتی فوتبال سرزمین مان می تواند در آینده ای نه چندان دور یک مربی معتبر لژیونر هم به آسیا و اروپا معرفی کند .
اگر آنطرفی ها کسانی مثل زیدان را دارند و به آن می نازند ما هم چهره هایی اسطوره ای مثل علی دایی یا همین یحیی گل محمدی را در فوتبال مان داریم که حرف های زیادی در آسیا برای گفتن و درخشیدن دارند.
و بالاخره آخرین وجه تشابه بارز و قابل ذکر این دو چهره شاخص و موفق داخلی و خارجی، محبوبیت بسیار بالا در کشورشان است و البته خونسردی و آرامش مشهود در چهره هایشان .
در کنار این که هر دو از چهره های با اخلاق فوتبال هستند، هر دو دیر عصبانی میشود ولی وای زمانی که صبانی بشوند.
کلام آخر؛ ای کاش بیشتر از این استعدادهای برتر و سرمایه های داخلی مان حمایت و استفاده کنیم تا چه در عرصه مربی گری و حتی چه مدیریتی در آسیا، حرف های بیشتری برای گفتن داشته باشیم.
وحیدرضا عبدی نژاد| باشگاه خبرنگاران آزاد
