اعتراض به وضعیت موجود و مصاحبه علیه تصمیمات هیچ فایده ای برای فوتبالیست‌ها نداشته است و چیزی که کمک می‌کند، فوتبالیست‌ها قوق قانونی و منطقی خود را طلب کنند، تشکیل یک اتحادیه و پیگیری درخواست‌ها به صورت رسمی و به کمک اتحادیه است. اتحادیه ای که به طور حتم می‌تواند در تصمیم گیری منطقی در سطح کلان به فوتبال باشگاهی و حتی ملی کمک کند.
در فوتبال حرفه ای اتحادیه برگزاری مسابقات، بازیکنان و مربیان در کنار هم هستند و نه رودروی هم و البته ممکن است در تصمیم گیری با هم بحث کنند اما چون بحث‌ها بر اساس داده‌ها صورت می‌گیرد در پایان با یک نتیجه منطقی همراه می‌شود. اما در فوتبال این فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ هستند که تصمیم می‌گیرند و بعد از تصمیم گیری است که مربیان، باشگاه‌ها و بازیکنان وارد عمل می‌شوند که این نوشدارو بعد از مرگ سهراب است. اتفاقا این اتحادیه‌ها باید در قانون سازی نقش داشته باشند.
نمونه اش قوانین اخیری که در مورد نقل و انتقالات وضع شده است. فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ در تصمیمات اتحاذ شده از هیچ بازیکن، مربی و باشگاهی مشورت نگرفته اند و این بی تعارف ضعف باشگاه‌ها، مربیان و بازیکنان است. این‌ها وقتی اتحادیه ای ندارند به خصوص بازیکنان چطور می‌توانند در جهت جلوگیری از تضییع حقوق خود گام بر دارند. آقایان! فردا دیر است؛ همین امروز اتحادیه تشکیل بدهید.
در فوتبال ایران هر تیم لیگ برتری از ۱۹ بازیکن بزرگسال و ۷ بازیکن زیر ۲۳ سال در ترکیب بهره می‌برد. این می‌شود ۴۱۶ بازیکن. آنوقت ۴۱۶ بازیکن هیچ مجرای قانونی برای پیگیری مطالبات خود ندارند! مجرایی که عدم حضور آنها موجب شده تا در قوانین جدید نقل و انتقالاتی هم چیز به سود باشگاه‌ها تعریف شود.
