این درست که الان برای قضاوت نحوه تفکر مربیان و استراتژی تیم‌ها کمی زود است اما از ما نشنیده بگیرید ولی تا زمانی که حداقل تکلیف مهاجم جدید و تازه نفس خارجی پرسپولیس کاملاً مشخص نشده، گل محمدی تنها راه چاره را در ابتدا گل نخوردن و نهایتاً برد تک گله و اقتصادی می‌بیند و ترجیح می‌دهد که از آن یحیی با تفکر هجومی و بردهای بعضاً پرگل موقتاً کمی فاصله بگیرد  و فعلا ریسک نپذیرد. در بازی اول که بدلیل شرایط هفته اول مسابقات طبیعی بود که پرسپولیس با آن تیم در اوج فصل قبل کمی فاصله داشت ولی یک برد یک بر صفر اقتصادی را کسب کرد اما انصافاً در بازی دوم پرسپولیس نشان داد که با وجود برد مقتصدانه یک گله با همین شرایط هم به فکر خارج شدن از لاک دفاعی  افتاده ولی نه آن حالت تهاجمی تمام قد سابق خود.

 اینجاست که  جا دارد یک پیشنهاد دوستانه و شاید کارساز برای یحیی و کادرش داشته باشیم که اگر قرار به بردهای اقتصادی این چنینی است؛ای کاش این بردها را در بازی‌های سنگین آسیایی و مقابل فوق ستارگان لیگ قهرمانان استارت بزنیم و شاید بهترین راه برای کسب نتیجه مطلوب و البته سربلندانه مقابل غول‌های آسیایی شبیه شدن نمایندگان ایران در آسیا به نسخه تیم ملی ایران در جام جهانی روسیه و جام جهانی قبل از آن است یعنی همان تاکتیک بسته بازی کن تا کشته نشی و سپس ضربه بزن و بکش!

 که قطعاً منظورمان فقط کپی برداری صرف از آن نسخه نیست و نسخه‌های دیگری هم در سطح اول فوتبال اروپا هستند که در لیگشان هجومی‌تر و چشم نوازتر بازی می‌کنند و نتیجه می‌گیرند ولی در مقابل تیم‌های پرستاره‌تر و کمی مدعی تر از خودشان در لیگ قهرمانان اروپا فشرده تر و دفاعی بازی می‌کنند و نتیجه لازم را هم می‌گیرند.

 این درست که از تیمی مثل پرسپولیس پرطرفدار همیشه انتظار می‌رود که سراسر هجومی و زیبا بازی کند و نتیجه بگیرد که در اکثر مقاطع مختلف سالیان دور و نزدیک این چنین بوده اما اگر این راهکار  به قولی پلن A و B که به ترتیب استراتژی بازی تهاجمی مثل فصل قبل را داشته باشد و پلن بی شان بازی دفاعی تر برای برد اقتصادی مقابل حریفان 'متمول ستاره باران شده ' در آسیا راهکار مناسبی است تا آنجا هم یحیی با این فکر اقتصادی به جام‌های خاص‌تر و بزرگتر نزدیک‌ شود. می توان همین دو، سه هفته اول لیگ را تمرین خوبی برای آن نبردهای سنگین در نظر گرفت. هر چند بعد از هفته‌های اول که لیگ کم کم  رنگ جدی‌تری به خود می‌گیرد مسلماً همگان انتظار یک پرسپولیس سراسر هجومی و ترجیحا با بردهای پرگل‌تر رو می‌خواهند که البته احتمال وقوع آن زیاد است آنهم در صورت جذب یک مهاجم تراز اول در سطح پرسپولیس و در خور نام این باشگاه .

ضمنا بودند مربیان بزرگی همچون فابیو کاپلو که در گذشته‌های دور و در اوج خود در تیمهای رم و رئال با همین تفکر نسبتا موفق بودند و در حال حاضر هم مربیان بزرگ دیگری چون سیمونه اینزاگی در همین فصل پیش که موفق شد به فینال لیگ قهرمانان برسد و تا پای جام هم پیش رفت ، همین تفکر را عملی کرد و نتیجه اش را هم گرفت یعنی خلق یک اینتر هجومی با فوتبالی شناور در سری آ ایتالیا ولی متفاوت و کمی دفاعی‌تر در لیگ قهرمانان اروپا  که با همان بردهای اقتصادی مذکور باعث شد تا یک شگفتی را در چمپیونز لیگ رقم بزند و چه بسا اگر به سد گواردیولا و یاران در اوجش  نمی‌خورد و مثلا به میلان در فینال برخورد داشت رنگ جام را هم آبی و مشکی میکرد.

 به هر حال هرچه که هست تفکرات یحیی در این فصل بیشتر رصد می‌شود و قطعاً او بیشتر زیر ذره بین همگان قرار دارد چرا که علاوه بر لیگ و جام حذفی که در جای خود اهمیت دارند یک چالش بسیار مهم‌تر و حساس‌تر به نام لیگ قهرمانان آسیا را در پیش دارد قطعاً او برای بازی به بازی و دقیقه به دقیقه آن رقابت‌ها برنامه‌های خاص خود را دارد.

 به امید اینکه سرانجام این برنامه‌ها مقابل اعراب نتیجه بخش باشد و حتی شده با بردهای اقتصادی گام به گام به جام آسیایی نزدیک و نزدیکتر شوند. تا جاییکه یک بار دیگر شاهد حضور یک نماینده ایرانی تا  پای فینال acl باشیم؛ حضور در فینال جامی که این بار رسیدن به آن عبور از هفت خوان سی آر سون(مرد همیشه هفت پوش) و غولهای دیگر چون بن زما و نیمار و ... را می طلبد. 

اما کار که  نشد ندارد، دارد؟!

وحیدرضا عبدی نژاد| باشگاه خبرنگاران آزاد