بدون شک ادبیاتی که تماشاگر در مواجه با محمد حسین کنعانی زادگانی بکار برد، ادبیات قابل دفاعی نبود اما این تنها محمد حسین کنعانی زادگان نبود که در پایان بازی با آلومینیوم اراک با انتقاد تماشگران پرسپولیس مواجه شد. پرسپولیسی ها از همه انتقاد کردند و حتی به سمت بازیکنان و کادر فنی بطری های آب پرتاب کردند. این را در چند بازی گذشته تیم پرسپولیس هم در استادیوم آزادی دیده بودیم. جایی که یحیی گل محمدی به سمت تماشاگران رفت و ایستاد و حتی فحش ها و پرتاب بطری های آب را به جان خرید تا تماشاگران عقده های دل را خالی کنند.
سوال مهم و اساسی اینجاست چطور دیگر بازیکنان تیم پرسپولیس رفتار مشابه با محمد حسین کنعانی زادگان را نداشتند؟ اگر قرار باشد بازیکن و مربی در مواجهه با کوچکترین تحرک منفی از سوی تماشاگر اینطور از کوره در روند که دیگر سنگ روی سنگ بند نمی شود.
بازیکن همان طور که از تشویق هزاران تماشاگر روی سکوها مسرور و از خود بیخود می شود، باید انتقاد را هم تحمل کند. از سویی چه کسی است که نداند تماشاگر بعد از باخت عصبانی است و طبیعی که بازیکن و مربی بد و بیراه بگوید و در چنین شرایطی بهترین رفتار عبور از کنار این تحرکات است آنهم بدون هیچ واکنشی.
این رفتار از سوی محمد حسین کنعانی زادگان بارها و بارها است که تکرار شده. حتما به یاد دارید که در فینال کافا بعد از اخراج حاضر نمی شد، زمین بازی را ترک کند! یا توهینی که به سرمربی تیم ملی داشت. کارلوس کی روش.
بگذریم از برخی از رفتارهای او در فضای مجازی که به شخصیت بازیکن پرسپولیس و باشگاه بزرگ و مردمی پرسپولیس ضربه زد. همه و همه به این خاطر است که نه باشگاه پرسپولیس با این اتفاقات برخورد خوبی دارد و نه کمیته اخلاق فدراسیون فوتبال.
ما همه چیز را فدای نتیجه می کنیم. حتی اصول و چارچوب اخلاقیات را. دیدید که در جام ملت های آسیا فدراسیون فوتبال ژاپن یکی از بازیکنانش را به خاطر پرونده اخلاقی از دوحه اخراج کرد. در حالی که ژاپن برای قهرمانی در جام ملت ها تلاش می کرد و حضور بازیکن خاطی هم در ترکیب تیم ضروری بود فدراسیون فوتبال ژاپن رای به اخراج بازیکن خاطی داد. می دانید چرا؟
برای کشورهای دیگر هم جام قهرمانی به اندازه اخلاق ارزش ندارد و هیچ کس در هیچ جای جهان به جام قهرمانی به اندازه رفتار درست اهمیت نمی دهد.
