خبرورزشی/ مهدی هژبری: وقتی از خصوصی‌سازی حرف می‌زنیم، دقیقاً منظورمان چیست؟! اینکه تیم‌های فوتبال‌مان که هنوز فرسنگ‌ها تا باشگاه شدن فاصله دارند را به دست اشخاصی بسپاریم که صلاحیت‌شان برای حضور در ورزش تأیید نشده و ملاک انتخاب آنها، میزان پولی است که خرج می‌کنند؟ یا اینکه شرایط واگذاری تیم‌های دولتی به بخش خصوصی را فراهم کنیم و بعد از ایجاد امنیت اقتصادی برای سرمایه‌گذاران، از آن‌ها بخواهیم وارد گود ورزش شوند و هم باری از روی دوش دولت بردارند و هم به مرور با طرح و ایده‌های اقتصادی، ورزش ما را از آشفته‌بازار زیان‌دهی به سمت سوددهی ببرند و به صنعت تبدیل کنند؟
از همان روزی که خصوصی‌سازی ورد زبان برخی اهالی ورزش شد، کمتر کسی دلش خواست به این سؤال پاسخ بدهد. همیشه خصوصی‌سازی فقط در همین حد مطرح بود که عده‌ای بعد از ناکامی در فوتبال دولتی و شکست خوردنِ مدیریت هزینه، برای توجیه عملکرد ضعیف‌شان، خصوصی‌سازی را تنها راه نجات دانستند و بدون آنکه راهکاری ارائه بدهند، فقط شعار دادند باید خصوصی شویم.
اما حقیقت این است که کارشناسان اقتصادی می‌گویند؛ ورزش به جای آن که خصوصی شود، باید در اختیار عموم قرار بگیرد. دولت درست مثل مقوله آموزش و بهداشت، موظف است در ورزش هم خدمات رایگان ارائه کند و البته در ورزش قهرمانی، شرایطی به وجود بیاورد که بخش خصوصی توان اداره باشگاه‌ها و حتی نهاد‌های ورزشی را داشته باشد.
این روز‌ها که به نظر می‌رسد دولت بودجه لازم برای حمایت از ورزش قهرمانی را ندارد، دوباره بحث خصوصی‌سازی بر سر زبان‌ها افتاده است. لطفاً قبل از ورود به این بحث، به سؤال بالا پاسخ بدهید. از نظر شما خصوصی‌سازی، خلاص شدن از دست هزینه‌های سرسام‌آور باشگاهداری است یا ایجاد امنیت اقتصادی برای بخش خصوصی؟ تا زمانی که این سؤال بی‌پاسخ بماند، اغلب مشتریان فعالیت در ورزش، همان بدهکاران بانکی هستند که به ورزش می‌آیند تا پول خرج کنند و داخل چشم باشند و هزینه برخورد با تخلفات‌شان را برای نظام و دولت بالا ببرند. لطفاً برای بدهکاران بانکی کارت دعوت نفرستید.