این تنها غروب ویلموتس نیست، بلکه در حقیقت غروب همیشگی و ابدی تمام کسانی است که هیچ‌گاه طلوعی هم نداشته‌اند؛ از وزارت ورزش گرفته و از فدراسیون فوتبال گرفته، تا کل جامعه فوتبال ایران به‌خصوص آن‌هایی که در چاپلوسی و بله‌قربان‌گویی مهارت کامل دارند و نان شب‌شان همیشه چرب و مفت بوده و هنوز هم می‌باشد.
این جماعت وطنی بودند که کی‌روش را از ایران راندند چون او با شهامت و صداقت کاری خود و با علم و دانش و تجربه خود، فوتبال ملی ایران را متحول کرد و جا را برای این مفت‌خوران وطنی تنگ کرده بود. حالا همه همین افراد درباره «ویلموتس هجومی بازی کردن...» و نتایج خفت‌بار آن سکوت کرده و خفقان گرفته‌اند!
خیلی جالب‌تر و اسفناک‌تر و صرف نظر از نتیجه بازی، یک حقیقت تلخ دیگری اتفاق افتاده و آن این‌که مسؤلین فوتبال و ورزش ایران موقعی که در بحرین به سرود ملی ایران توهین شد، حد اقل یک اعتراض توخالی در این باره به فیفا داشتند. ولی همین نوع توهین‌های وقیحانه که در امان هم توسط تماشاچیان و دیگران عراقی صورت گرفت، تمام مسئولین سیاسی و ورزشی در ایران سکوت انتخاب کردند. چرا؟
از همه این‌ها غم‌انگیزتر این سکوت غیرقابل تحمل و تصور «این مسؤلین ایرانی» می‌باشد!
* ارسالی از محسن دشتی
