به گزارش خبرورزشی ، زین‌الدین زیدان بعد از اینکه سه بار متوالی رئالی‌ها را قهرمان اروپا کرد، از این باشگاه جدا شد تا مثلاً استراحت کند. بعد از رفتن زیزو، رئال مادرید هم از تیمی لوکس تبدیل به تیمی معمولی در اروپا شد تا فلورنتینو پرس در یک رفت و برگشت اجباری دوباره به سراغ این مربی فرانسوی برود و هدایت تیمش را به او بسپارد. زیدان هم برای اینکه تیمش را برای سیزدهمین بار مهیای قهرمانی در اروپا کند این بار با شرط و شروط زیادی پا به مادرید گذاشته است. به او وظیفه‌ای محول شده تا تیم را از پایه بسازد و دوباره تبدیل به قدرت اصلی اروپا کند. البته که هر جا پای فلورنتینو پرس به میان بیاید و صحبت از انقلاب در بازار نقل و انتقالات شود، او دست به جیب، آماده است. برای این انقلاب سوم، پرس ۵۰۰ میلیون یورو در اختیار زیدان گذاشته تا بازیکنان مد نظرش برای باشگاه را بخرد؛ آن‌ها همین حالا یکی از شاه‌ماهی‌ها را به تور انداخته‌اند و نزدیک به صدتایش را یک‌جا برای ادن آزار واریز کرده‌اند. چندتای دیگر هم خریده‌اند که فعلاً نیمی از آن پول در نظر گرفته‌شان رفته است ولی هنوز «جیب‌شان» پر است و باید منتظر خرید‌های بعدی هم بود. البته این انقلاب شماره سه از آنجا رو شده که رئال مادرید پیش از این دو بار دیگر هم چنین گردوخاکی در بازار به راه انداخته و ستاره‌های زیادی را به برنابئو کشانده است.
کهکشانی‌ها یک
پرس سال ۲۰۰۰ به عنوان رئیس باشگاه رئال مادرید انتخاب شد. او که کاملاً سرش در حساب و کتاب بود و با پول‌های زیادی در ارتباط، تردیدی در خریدن ستاره‌های بزرگ دنیا برای تیمش نداشت. تیم او در آن زمان دو تا از سمبل‌های رئال را داشت: رائول و مورینتس. با این حال علاقه‌ای به نخبه‌پروری در باشگاهش نداشت و راه میانبر را انتخاب کرد: او می‌خواست تیمی کهکشانی بسازد.
برای ساختن تیم رؤیایی‌اش خیلی سریع اولین ضربه را به تیم رقیب یعنی بارسلونا زد؛ او لوئیس فیگوی پرتغالی را از چنگ دشمن دیرینه درآورد و لباس سفید تنش کرد. ۶۵ میلیون یورو برایش پرداخت که در آن زمان رکورد نقل و انتقالات شکسته شود.
پرس که علاقه زیادی به رکوردشکنی داشت در سال ۲۰۰۱ به سراغ زین‌الدین زیدان فرانسوی رفت و او را هم با مبلغ ۷۵ میلیون یورو به مادرید کشاند. فارغ از رکوردشکنی، برنامه‌های او برای ساختن تیم رؤیایی‌اش طبق نقشه پیش می‌رفت؛ او رونالدوی برزیلی را سال ۲۰۰۰ با ۴۳ میلیون یورو، بکام را سال ۲۰۰۳ با ۳۵ میلیون یورو، اوون را سال ۲۰۰۴ با ۱۲ میلیون یورو و سرانجام روبینیو را سال ۲۰۰۵ با ۲۴ میلیون یورو به خدمت گرفت. اگرچه در همان سال‌های نخست پروژه کهکشان‌سازی تیمش موفق شد دو لالیگا و یک لیگ قهرمانان اروپا به دست بیاورد ولی در ادامه مسیر به‌ویژه بین سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۷ هیچ جام ارزشمندی به دست نیاورد. نتیجه نگرفتن‌های رئال مادرید، رسانه‌های اسپانیایی را بر آن داشت تا هر طور شده تیغ تیز انتقادات‌شان را به سمت پرس بگیرند؛ آن‌ها از اینکه ستاره‌های اسپانیایی‌شان از جمله هیرو و مورینتس و البته بازیکن مورد علاقه‌شان یعنی ماکلله قربانی شدند عصبانی بودند. این‌طور شد که سرانجام بعد از آن ناکامی‌ها و با وجود اینکه حضور ستاره‌ها وضعیت مالی باشگاه را به طرز چشمگیری رشد داده بود، پرس فوریه ۲۰۰۶ از کارش استعفا کرد و خبر داد که باشگاه نیاز به نفسی تازه دارد.
گران‌قیمت‌ترین ترانسفر‌های تاریخ باشگاه
رفتن پرس از رئال مادرید هم تغییر زیادی در وضعیت این باشگاه ایجاد نکرد؛ اگرچه این تیم دو قهرمانی در لیگ در سال‌های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ تحت ریاست رومن کالدرون به دست آورد ولی خیلی سریع نیاز به بازگشت پرس احساس شد. پرس دوباره ژوئن ۲۰۰۹ به رئال مادرید برگشت و اداره امور را به دست گرفت. رئالی‌ها خیلی زود متوجه شدند که پرس هرگز تغییری در ساختار مدیریتی‌اش به وجود نیاورده و دوباره با همان رویکرد قبلی در پی آوردن ستاره‌های بزرگ فوتبال به رئال مادرید بود. پرس آن زمان دسیما یا همان دهمین قهرمانی رئال مادرید در لیگ قهرمانان اروپا را در نظر گرفته بود و برنامه‌اش را جوری چیده بود تا بازیکنان مد نظرش را بخرد. این بار داستان برای او با «کهکشانی‌های یک» کمی متفاوت بود، چون تصمیم گرفته بود هر تابستان برای خرید یک ستاره بزرگ اقدام کند و چند نفر را با هم نخرد. این‌طور شد که او تصمیم گرفت این بار هر کسی که توپ طلا می‌برد را به رئال مادرید بیاورد؛ ابتدا کاکا را با رقم ۶۸ میلیون یورو خرید و بعد نوبت به کریس رونالدوی پرتغالی رسید. پرس با رقم ۹۴ میلیون یورو، گران‌قیمت‌ترین بازیکن تاریخ باشگاه تا آن زمان را از منچستریونایتد خرید.
او البته برای تقویت تیمش بیکار هم ننشست و کریم بن‌زما (۳۵ میلیون یورو)، ژابی آلونسو (۳۰ میلیون یورو) و رائول آلبیول (۱۵ میلیون یورو) را در عرض چند هفته خرید. نتیجه آن شد که رئال مادرید در تابستان ۲۰۰۹ با هزینه ۲۴۰ میلیون یورو، گران‌ترین ترانسفر‌های تاریخ باشگاهش را رقم زد؛ بدِ داستان اینکه با وجود آن هزینه‌ها، تیم نتیجه‌ای نگرفت. رئال مانوئل پلگرینی با وجود داشتن ستاره‌های گران‌قیمت از پس بارسلونای پپ گواردیولا برنیامد و در لیگ قهرمانان اروپا هم توسط لیون در همان یک‌هشتم نهایی کنار رفت. واکنش پرس، اما این بار این بود که سرمربی را عوض کند و ژوزه مورینیو را به‌جای پلگرینی روی نیمکت رئال بنشاند. ژوزه در حالی به رئال رسید که توانسته بود سه جام ارزشمند با اینتر ببرد.
آخرین دیوانگی‌ها در اروپا
بمب ترکاندن‌های پرس در بازار نقل و انتقالات همچنان به قوت خودش باقی بود با این تفاوت که این بار یکسری استراتژی‌ها تغییر کرده بود. این بار پرس روی خرید بازیکنانی دست گذاشت که گفته می‌شد بازیکنان آینده‌داری هستند. اوزیل با ۱۵ میلیون یورو، خدیرا با ۱۲ و دی‌ماریا با ۲۵ میلیون یورو در همین راستا خریداری شدند. با همین استراتژی آن‌ها جام حذفی اسپانیا در سال ۲۰۱۱ و لالیگا را در سال ۲۰۱۲ به دست آوردند ولی باز این جام‌ها چیزی نبود که پرس به دنبالش باشد. او می‌خواست تیمی بسازد که دهمین قهرمانی در اروپا را برایش به ارمغان بیاورد؛ به‌ویژه اینکه برای آخرین بار رئال‌مادرید سال ۲۰۰۲ لیگ قهرمانان اروپا را برده بود. این‌طور شد که دیوانگی‌های نقل و انتقالاتی رئال مادرید یک‌بار دیگر در سال ۲۰۱۳ شروع شد؛ آن‌ها ژوزه مورینیو را اخراج کردند و کارلو آنچلوتی را به تیم آوردند.
آمدن آنچلوتی با سرازیر شدن ستاره‌های جدید به باشگاه همراه بود؛ گرت بیل با ۱۰۱ میلیون یورو (دیگر رکورد جدید باشگاه)، ایسکو با ۳۰ میلیون یورو و ایارامندی با ۳۹ میلیون یورو جدیدترین بازیکنان گران‌قیمتی بودند که پا به مادرید گذاشتند. این بار، اما چیزی که پرس می‌خواست دست داد، چون ۱۲ ماه بعد، دسیمای معروف در فینالی مهیج برابر اتلتیکو، دیگر دشمن رئالی‌ها، به دست آمد. درخشش در لیگ قهرمانان اروپا بعد از اخراج بنیتس و روی کار آمدن زیدان ادامه داشت و این بار رئالی‌ها سه بار متوالی این جام ارزشمند را به دست آوردند.
