خبرورزشی/ مهدی هژبری؛ فرهاد را دوست داریم و دل‌مان می‌خواهد با تیم امید نتیجه بگیرد. موفقیت او با تیم امید، از آن دست اتفاق‌های چند سر برد است؛ هم فوتبال ما بعد از سال‌های طولانی به المپیک می‌رسد، هم یک چهره جوان و جذاب، آینده مربیگری خود را تضمین می‌کند و تبدیل به مهره سوخته نمی‌شود و هم حمید استیلی که دو سال خالصانه برای تیم امید زحمت کشید، مزد تلاش شبانه‌روزی خود را می‌گیرد.
فرهاد از آن دست چهره‌هایی است که حضورشان در هر لباسی - چه بازیکن، چه مربی و چه حتی مدیر- به نفع فوتبال است، چهره‌هایی که هوادار دارند و مردم را با فوتبال آشتی می‌دهند، اما با تجربه کم و صبر کمتر فرهاد که پاشنه آشیل اوست، چه کنیم؟ فرهاد را در دوران کوتاه سرمربیگری‌اش در استقلال هم عجول و واکنشی دیدیم.
این که شکست در بازی دوستانه، فرهاد را چنان به هم بریزد که علیه کمیته فنی حرف بزند و دنبال توجیه شکست باشد، به شدت نگران‌کننده است. فوتبال برد و باخت دارد و مربی به همان اندازه که نباید بعد از پیروزی، گرفتار غرور شود، بعد از شکست هم نباید دست به حربه فرار رو به جلو بزند و خواسته یا ناخواسته تنش ایجاد کند.
به ازبکستان باختیم، بد هم باختیم، اما مگر غیر از این است که اصولاً بازی دوستانه می‌گذاریم تا ضعف‌های‌مان را پیدا کنیم؟ یعنی ضعف تیم امید فقط یک نفر در کمیته فنی بوده است؟! یعنی این شکست هیچ پیام دیگری برای کادر فنی تیم امید نداشت؟
نه، قطعاً اینگونه نیست... این تیم نیاز به کار بیشتر و جدی‌تر دارد... کار بیشتر یعنی کار تمام‌وقت، یعنی کم کردن مسافرت‌های خارجی و تماشای بیشتر بازی‌های لیگ، یعنی چسبیدن به تئوری و تمرین و تحقیق و آنالیز و هر کار دیگری که برای موفقیت این تیم لازم است.