بدیهی است تیمی که قهرمان جام جهانی میشود، بنابه دلایلی علمی و حسابشده این اتفاق برایش میافتد. ما اذعان داریم که ژاپن بنابه دلایل متعدد اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی نسبت به بقیه کشورهای آسیایی از برنامهریزی اساسی بهره میبرد و موفق هم هست. به نوعی ژاپن نمونه و الگوی دیگر کشورها برای برنامهریزی در فوتبال در تمام ردههای سنی و دیگر مدیریت آن است. دکترینهای ارائه شده از طرف ژاپن در زمینههای اقتصادی جهان هم جواب مثبت داده و روشهای آنان سالهاست در دیگر کشورها پیاده میشود. طبیعتاً کشوری که شرایط عادی برایش فراهم نیست و درگیر جنگ و حوادث ناگوار است، از رسیدن به موفقیتها محروم میشود و دچار نزول شدید در تمام ردههای سنی خواهد شد. اما توجه کنید به تیمهای عراقی در سه رده سنی؛ نوجوانان، جوانان و بزرگسالان که با وجود شرایط ناگوار جنگهای داخلی و بیرونی، توانسته در رده نوجوانان قهرمان آسیا بشود، تیم جوانان آنان نیز در گروه خود اول میشود و تیم بزرگسالان آنها نیز در اوج جنگ و حمله آمریکا و دیگر کشورها، قهرمان آسیا شد.
دلیل قهرمانی نوجوانان عراق در آسیا چیست؟ در حالی که این نوجوانان زمین تمرینی ندارند، بودجه ندارند، امنیت ندارند، امکانات اولیه ندارند و هر آن مورد حملات تروریستی و بمبگذاری قرار میگیرند! واقعاً چه عواملی آنها را به قهرمانی میرساند و ژاپن حذف میشود؟ هیچ منطقی ما را قانع نمیکند که چگونه عراق قهرمان نوجوانان آسیا میشود و تیم ما با تمام توان و نیرو و بازیکنان برتر قادر نیست قهرمان شود و چرا کره جنوبی، ژاپن، استرالیا و پولدارهای حاشیهنشین خلیج فارس نیز راه به جایی نمیبرند! شاید دلایلش را باید در قهرمانیهای جوانان برمه (میانمار) در دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی در آسیا جستوجو کنیم که اکثر بازیکنان برمه با سن بالای ۲۷ و ۲۸ سال در تیم جوانان بازی میکردند و در آن زمان امکان رسیدگی وجود نداشت و آنان سالها قهرمان جوانان آسیا شدند. حال باید تیمهای نوجوانان و جوانان عراق را برای یک بار مورد ارزیابی و بررسی قرار دهیم و چهرههای آنان را به خاطر بسپاریم برای سالهای بعد، مسابقات دیگر و انصافاً بگوییم ژاپنیها در این زمینه به خودشان دروغ نمیگویند و هرگز ذهن بازیکنان را تغییر نمیدهند و به آن فکر نمیکنند، چون نهایتاً به خودشان و تیمشان و آیندهشان دروغ گفتهاند.
