در فوتبال ما هر چند سال یکبار از این اتفاقات رخ میدهد و چرا نباید تیمهای نوجوانان و جوانانمان در هر دوره یک سهمیه در مسابقات جام جهانی داشته باشند؟ کمتوجهی به فوتبال پایه یکی از دلایل اصلی این رکود در تعدد حضور تیمهای پایه ایران در رقابتهای اینچنینی است. شک نداشته باشید امسال هم که تیمهایمان به دور نهایی رسیدند بیتأثیر از حضور تیم بزرگسالان ما در جام جهانی ۲۰۱۴ و ورود نسل جوان به تیم ملی ایران نیست. وقتی نوجوانان و جوانان در چنین جوی زندگی کنند قطعاً علاقهمندان فوتبال بین این قشر از اجتماع به سمت فوتبال رفته و دوست دارند در این رشته فعالیت کنند.
 این مهم برای مسئولان فدراسیون فوتبال میتواند حاوی یک پیام مهم باشد. امروز تیم ملی فوتبال ایران با پوستاندازی مهمی که داشته تنها یکی دو چهره باتجربه را در ترکیب خود دارد و باقی نفرات از دروازه گرفته تا آن جلو همه از نسل جدیدی هستند که به مدارج بالای فوتبال راه یافتهاند. برای تکرار این موج و مشاهده خیل تازهای از نوجوانان و جوانانی که به سمت فوتبال میآیند باید به تیمهای پایه باشگاهی توجه کرد. توجه بیش از پیش به این مهم میتواند ابزار اصلی برای بهخدمتگیری و پرورش نسل بعدی فوتبال ایران را در اختیار خانوادهها و خود باشگاهها قرار دهد. ورود بازیکنان فوتبال از طریق باشگاهها به این ورزش دو اثر مهم برای این ورزش خواهد داشت. یکی پرورش بازیکنان در چارچوب تاکتیکی و تکنیکی مرتبط با اصول صحیح فوتبال و دیگری تربیت درست آنها برای زندگی در اجتماع. بسیاری از مربیان فوتبال ما در همین سالها با یک مشکل مهم مواجه بودند که آن هم زندگی صحیح ورزشی است. وقتی فوتبالیست ابتداییترین کارها از جمله استراحت لازم و بهموقع را نمیداند، یعنی تربیت او اشکال داشته و نتوانسته حرفهای بار بیاید. وقتی بازیکن در دوران نوجوانی مدیربرنامهای داشته باشد که بتواند برایش راه پیشرفت را هموار کند قطعاً بر همان اساس از سنین ۱۴، ۱۵ سالگی میداند چه کاری انجام بدهد و چه کاری را انجام ندهد. خیلی از بازیکنان در سنی که به رده بزرگسالان میرسند به دلیل ناآشنایی با خیلی از مسائل در حین بسته شدن قراردادهایشان دچار اشتباهات جبرانناپذیر میشوند و سرنوشتشان به کلی تغییر میکند. در این مدت هم بازیکنانی بودند که پس از بازی در همه ردههای سنی ملی خیلی زود از دنیای فوتبال محو شده و حتی با سن کم حالا در قید حیات نیستند. بیگمان فدراسیون فوتبال در این زمینه بخشی از مسئولیتها را داراست و بخش اعظم آن به باشگاهها مربوط است. اگر اتحادیه فوتبال در این زمینه اقدامی انجام ندهد همچنان باید منتظر ظهور چهرههای اتفاقی در این رشته باشیم و هرگز نمیتوانیم مانند یک کارخانه بازیکنسازی به باشگاههایمان دل ببندیم. باشگاههایی که پرداختن به تیمهای پایهشان در اولویت صدمشان هم نیست!