چند روزی است این بخش از مطالب را به تیم ملی اختصاص دادهایم. از آنجا که اعتقاد داریم این بازی (سوریه) یکی از حیاتیترین بازیهای ما برای صعود به جام جهانی است، مقطع زمانی این بازی با بازیهای برگشت به کلی متفاوت است و ما سرنوشت خود را در همین بازی باید جستوجو کنیم. هر انرژی و توانی که داریم، باید در مالزی خرج کنیم، بهترین نفرات باید به میدان بروند و از نظر ذهنی باید بازیکنان را مجهز کنیم، غرور آنها را پایین بیاوریم و حریف را آنگونه که هست، معرفی کنیم و آنها را دستکم نگیریم. عقل حکم میکند که ابتدا جانب احتیاط را بگیریم، گل نخوریم، به ارزیابی بنشینیم و سپس به آنها حمله کنیم. قدرت سوریها فوقالعاده است، سرعت آنها پایین است و تنها راه پیروزی نیز بهرهبرداری از سرعت است تا به پشت مدافعان آنها برسیم و با ابراهیم علی، تک به تک شویم. مدافعان سوری واقعاً از نظر سرعت ضعیف هستند؛ احمد صالح، موید آیان، عمرو میلانی به ظاهر مدافع، در عوض چهار هافبک پرنفس و دونده دارند که از پس هر خط میانی تکنیکیای برمیآیند؛ عمر خاربین، تامر حاجمحمد، یوسف کلف، اعلا شبلی. سوریه در این خط فوقالعاده کار میکند؛ پوشش صحیح نفرات در نقاط خالی دفاعی و زمانی که تیمشان صاحب توپ میشود و به پشت مهاجمان خود میرسند، خطرناک میشوند.  آیمان حکیم، مربی سوریه تیمش را خوب میشناسد و زمینه اصلی را طوری چیده است که گاه با ۹ بازیکن در دفاع قرار میگیرد. او یک بازیکن ذخیره آماده دارد که در زمانهای مناسب به کمک تیمش میآید. عثمان عمری با شماره ۱۱ که ضربههای عالی به توپ میزند و سانترهای عالی دارد. سوریه امید به صعود دارد و ۴ امتیاز هم ذخیره کرده است. این بازی برای سوریها نیز حیاتی است و اگر به ایران ببازد، از قافله مدعیان خارج میشود. این بازی، بازی پربرخورد و سختی برای دو تیم ایران و سوریه است و منتظریم تا کیروش طرح پنهان خود را رو کند.