اینکه ما در هیچ کدام از گزینهها نامزدی نداریم کمی تعجببرانگیز است، اما از واقعیت هم چندان دور نیست. قبول کنیم که در مورد بهترین فدراسیون، ما خودمان هزاران مورد و مسئله با رئیس فدراسیون (کفاشیان) و فدراسیون داشتیم و چگونه انتظار داریم غریبهها و کنفدراسیونیها به آن توجه داشته باشند؟ کره، ژاپن و قطر انصافاً در مدیریت فوتبال خود خوب کار کردهاند و دو کشور کره و ژاپن تکلیفشان روشن است، قطر هم میزبان جام جهانی شده و کلی هم ساخت و ساز داشته و در ردههای مختلف طی یک سال اخیر موفق بوده و رؤیای آسیا به این سه کشور نزدیکتر است تا فدراسیون ما! در بخش الهامبخشی هم ژاپن، کره و امارات پروازهای بلندی داشتهاند و ما اتفاقاً در این زمینه کمکار بودهایم. نامزدهای بخش در حال توسعه نیز از ما گذشته و شرایط برای کشورهای در حال پیشرفت معنا پیدا میکند. هند، مالزی و ویتنام تلاش خود را برای توسعه انجام دادهاند و موفق هم بودهاند. در بخش شوق و اشتیاق یا مشتاق بوتان، کامبوج و سریلانکا علاقهمند و مشتاق پیشرفت و دستیابی به ردههای بالاتر هستند و به فوتبال پایه خود توجه خاصی کردهاند. در تمام زمینهها انصافاً بعضی از کشورها از ما جلوتر قرار میگیرند.
در بخش بهترین بازیکن مرد آسیا ما میتوانستیم نامزدی داشته باشیم مثلاً سردار آزمون یا دژاگه، اما موقعیت آنها با عمر عبدالرحمان از امارات که یک بازیکن استثنایی و تعیینکننده برای باشگاه و تیم ملیاش بود و یا حمادی احمد از عراق که نقش عمدهای در موفقیتهای کشورش داشت و یا وو لی از چین که همگان به برتریهایش اذعان دارند، متفاوت است. ضمن ارزشگذاری روی بازیکنان ایرانی و مربی تیم ملی کشورمان باید حرکت بعدی خود را انجام دهیم و به جام جهانی برویم تا تمام این نگاهها نسبت به ما مثبتتر و صافتر شود.
