از همان سال 1968 و در المپیك مكزیكوسیتی كه اولین مدال طلایش در این رقابتها را به دست آورد حرف همه این بود «این جوان یك چیزی برای خودش میشود» و شد. آنقدر مدال طلا دارد كه تا همین چند سال پیش كسی حتی به گرد پایش هم نمیرسید. هنوز هم خیلیها دوست دارند جای او باشند و مدالها و القابی كه دارد را برای خودشان كنند. نصیری پرافتخارترین وزنهبردار ایران و آسیاست كه 18 ركورد جهانی را در اختیار دارد. او سال 2000 هم از سوی فدراسیون بینالمللی وزنهبرداری بهعنوان یكی از ۱۰ وزنهبردار برتر جهان معرفی شد.
به چهلوپنج، شش سال قبل برگردیم. به المپیك مونیخ. جایی كه نصیری میخواست تا دومین طلای المپیكش را به گردن بیاویزد اما نشد. نشد تا او اولین نقره دوران ورزشیاش را در بازیهای مهم و رسمی به دست بیاورد. اصلاً مونیخ برای نصیری خوشیمن نبود. در همان سال و در مسابقات جهانی كه به میزبانی آلمانها برگزار شد خروس طلایی ایران دوباره نقرهای شد. گذشت و گذشت تا به امروز. امروز كه نه، همین یكی، دو روز قبل. جایی كه محمد نصیری مدال نقره المپیكش را برداشت و برد تا به موزه كمیته بینالمللی المپیك سنجاقش كند. انگار یك جا برای او خالی بود و این مدال باید میرفت سر جایش مینشست. پنجشنبه بعد از ظهر نصیری كه به همراه علی مرادی در سوئیس حضور داشتند این مدال را طی مراسمی به نماینده موزه تحویل دادند تا این مدال به یادگار در تاریخ جاودانه شود.
علی مرادی رئیس فدراسیون وزنهبرداری درباره این اتفاق خوب میگوید: «خوشبختانه IOC مراسم ویژهای را برای اهدای مدال آقای محمد نصیری به موزه كمیته بینالمللی المپیك برگزار كرد. هدف از انجام این كار جاودانه شدن مدال ایشان بود كه به لطف خداوند قادر و متعال همه چیز خوب پیش رفت. بازتاب اهدای این مدال در ایران و در خارج از كشور بسیار خوب بوده است و همه این حركت نصیری را مورد تقدیر قرار دادند.»
