اما گاهی اوقات روزگاری فرامیرسد که نگریستن به یک قاب عکس اشک را در چشمانت جمع میکند و وقتی چشمت به شمعهای تولدش میافتد بغض لعنتی امانت نمیدهد. وقتی عزیزی را از دست میدهی، روز مرگش بسیار عذابآور است و این عذاب دقیقاً در سالگرد تولدش برایت تکرار میشود. گویی محکوم به رنج کشیدن میشویم. وقتی که میبینیم شمع تولد هست اما شعله عمر کسی که باید آن را فوت کند، زودتر از این شمع خاموش شده است. عادت داشتیم نهم آذر که میشد به رضا احدی عزیز زنگ بزنیم و تولدش را تبریک بگوییم. او هم در جواب با همان متانت و حیای همیشگی تشکر کند و بگوید: «ای آقا، الان فکر کنم غیر از شما و خانوادهام فقط بانکها روز تولدم یادشونه و بهم تبریک میگن.» پارسال روز تولدت یادته آقارضا؟ وقتی بهت گفتیم، شاگردانت هم بابت تولدت بهت زنگ زدهاند یا نه؟ یادته آهی کشیدی و گفتی: «ای بابا، حتماً سرشون شلوغه، فدای سرتون. انشاءا... که موفق باشن. من که کاری براشون نکردم.» اتفاقاً برای خیلی از آنهایی که شاگردت بودند و به جام جهانی هم رسیدند کار کردی تا در فوتبال ما بزرگ شوند ولی وقتی اسم و رسمی در کردند با فراموش کردن تو ضعف شخصیت خودشان را نشان دادند. همانهایی که وقتی روی تخت بیمارستان افتادی هم از یک ملاقات خشک و خالی هم دریغ کردند. اما دلت آنقدر دریا بود که کینهشان را با خودت به بهشت نبری. نهم آذر تولدت بود آقارضا. قرار بود مثل هر سال شمع تولدت را فوت کنی رودی فولر نسل ما. دلمان میخواست دوباره بهت زنگ بزنیم اما این بار گذرمان برای دیدنت به قطعه نامآوران افتاد. به همان جایی که همه سهم تو از این فوتبال شد.
تولدت بدون تو کابوس است آقارضا احدی. کابوسی حقیقی که حتی خوشحالی به پایان رسیدن دردهایت هم تسکینی بر آن نیست. گاهی از آسمان ما را هم نگاه کن رضا احدی.
