ورزش به عنوان مخرج مشترک بشریت تأثیر ارزشمندی را از خود به جا گذاشته است. در میدانهای ورزشی، در المپیکها، هستهها و مدلهای تبادل فرهنگی و حتی فکری کار خود را به خوبی انجام میدهند اما همچنان این مقوله نیازمند زمان و تلاش است تا بتواند روی برداشتها و خواستههای ناسیونالیستی تأثیر بگذارد. جهان امروز جدا از جنگهای خانمانبرانداز کلاسیک، دو جنگ جهانی و جنگ ویتنام را پشت سر گذاشته است و بلاهای بسیاری دیده است. در عوض تحولات بزرگی هم در جهان اتفاق افتاده است. پروستریکا، گلاسنوست، یکپارچگی اروپا، اتحاد دو آلمان و صلح در آمریکای جنوبی و برچیده شدن تئوری جنگ مسلحانه و آشتی گروههای شورشی در آفریقا و... در این شرایط رخداد بزرگی چون المپیک به میعادگاه صلح تبدیل شد و ورزشکاران توانستند با هر رنگ و پوست، هر مسلک، هر زبان، هر سیاست و هر فرهنگی در زمینه مشترک ورزش به برداشتهای مشترک انسانی برسند. امروزه در فوتبال این اتفاق به دفعات انجام شده است. کوچ بازیکنان، تبادل مربیان، به خدمت گرفتن علم این رشته در کشورها و رسیدن به تفاهم و نقطه مشترک فوتبال این ویژگی را دارد که این فرهنگها را به یکدیگر نزدیک کند و همزیستی مسالمتآمیز نژادها در سایه صلح را بیاموزد. آمدن و رفتن بازیکنان فوتبال دیگر کشورها و ایران این خاصیت را دارد که فوتبال ما نیز به طور ناخواسته وارد عرصه بینالمللی شود. اگر بازیکنان حتی اندازههای لازم را نداشته باشند، مهم نیست. اینکه این تبادلات صورت میگیرد، اهمیت دارد. امروز یک بازیکن جوان ما در روسیه سومین بازیکن سال میشود، یک ایرانی و یک فارسیزبان. سردار آزمون اتفاق بزرگی را رقم زده است و حالا در خارج از مرزها نیز ما ایرانیها در فوتبال بهترینها را داریم. این فرهنگ را حفظ کنیم و تداوم ببخشیم که از مسیر فوتبال میتوانیم روی خطهای جاری سیاسی و اجتماعی جهان باشیم.