یعنی هنرمند یک اتفاق حتی معمولی را میگیرد و با خلاقیت خود و استفاده از ویژگیهای افراد و ماجرا آن را بزرگ میکند. حالا مشکل میناوند در این است که همان «متریال» اولیهاش را هم با تخیل میسازد و در عالم واقع اصلاً میناوند زیر نظر علیآقا کار نکرده و آن 6 ماه همیشه یا مصدوم یا روی سکوها بوده و طبعاً نمیتوانسته آنجور بدرخشد!
روز بعد اتفاقاً در دفتر یک کارگردان مشهور خدمت خود سلطان بودیم. ایشان اصرار به دعوت از علیآقا برای افتتاحیه فیلمشان داشت که سوژهای ورزشی دارد. آنجا حرف خندوانه و حضور پروین در تلویزیون هم شد، خب طبعاً عدهای مذمت کردند این خصلت میناوند را که 99 درصد خاطراتش خیالی است و آن یک درصد بیحرمتی.
پارادوکس غریبی بود؛ از یک طرف هنرمندان اصرار به حضور اسطورههای ورزش در برنامههای سینمایی و تلویزیونی دارند و خوب میدانند محبوبیت «مردمی» یکی مثل پروین یا علی کریمی با صد تا اسکار و شیر ونیز و خرس برلین و یوزپلنگ لوکارنو به دست نمیآید و البته آنها برای همین مردم فیلم و سریال و برنامه میسازند! اما از سوی دیگر اشتباه یکی مثل میناوند، روی تمام افتخارات قهرمانان را میپوشاند و دیگر کسی یاد نمیکند از کلاس امثال دایی و حجازی مرحوم مقابل دوربینها...
و این وسط یک حقیقت با تمام برهنگی به چشم نمیآید. حقیقت «مرام» و «معرفت» همین فوتبالیها و ورزشیها در قبال به اصطلاح «ستارهها»ی بازیگر و هنری به گواه خود همان برنامهسازان تلویزیونی. حتماً در جریان اتفاقات شب یلدا و مسئله رقابت دو برنامه، نیامدن گلزار و قهر مجری هستید. به همین بهانه روزنامهای گزارشی رفت که آمارش را تهیهکنندگان برنامههایش مثل ... داده بودند و کاملاً موثق بود. اینکه هر هنرمند «چند» میگیرد تا به تلویزیون بیاید و تا پیامک واریز به حسابش نرسد، از خانه حرکت نمیکند و چه اتفاقات که بر سر تعداد «سکه» در پشت صحنهها نیفتاده... در همان اسناد آمده که تقریباً بازیگر و خوانندهای نیست که رایگان و بدون سکه مقابل «مردم» بنشیند اما ورزشکاران و ورزشیها بیمنت و روی رفاقت پای ثابت هر دعوتی هستند. پس باز هم گلی به جمال فوتبالیها که بیمنت و سکه میروند، حتی اگر خاطراتشان «جعلی» باشد و استندآپهایشان «خانهای روی آب»!
اصلاً مگر هرکس استندآپ کرده یا رفته خندوانه «راست» گفته؟!
* نام فیلمی با بازی ناصر ملکمطیعی
