2- مدیری که تا چندی قبل در خواب هم نمیدید روی صندلی مدیریت یک باشگاه بزرگ بنشیند، طوری حرف میزند و سخنرانی میکند که انگار در عمرش دروغ نگفته و هر کاری میکند درست است. آن مدیر قبلی دهها مورد دروغ را به خورد سازمان لیگ و هواداران تیمش داد و بعد حرف از صداقت زد. آن یکی مدعی انجام کارهای ارزشی است ولی در عمل از صد تا مدیر بیاعتقاد بدتر است.

3- آقای بازیکن به مدیرعامل باشگاه زنگ میزند و تقاضای رضایتنامه میکند اما 24 ساعت بعد میگوید این اخبار دروغ و کار یکسری رسانههاست که با ما مشکل دارند! بعد آقای مدیر که اینکاره نیست ناگهان قضیه را لو میدهد تا روسیاهی بماند برای زغال اما یک عده باشعور! همچنان برای آقای بازیکن غش میکنند و قربان صدقهاش میروند.

4- آقای مدیر فقط با رسانههای خاص مصاحبه میکند، آقای ستاره فقط به سردبیران زنگ میزند، آقای مربی خط میدهد به چند خبرنگار در چند روزنامه و سایت تا آنچه را میخواهد برایش بنویسند. بعد هم ژست آدم خوبها را میگیرد. تو گویی مخاطب عقل و فهم و شعور ندارد و هیچکس هم او را نمیشناسد.

5- اینجا حرف از فوتبال است ولی در یکسری از حوزههای دیگر هم وضع همین است شاید هم بدتر. اینکه برای مخاطب شعور قائل شویم اصلاً توقع زیادی نیست ولی خب قائل نمیشویم!