آنقدر این بازی كسلكننده و دوستنداشتنی بود كه صدای هادی برگیزر مدیرعامل پدیده هم درآمد: «دیدار ما و سیاهجامگان اسمش دربی بود ولی به دلیل اینكه نه هیجان و نه سطح فنی بالایی داشت، به یك بازی محلی هم شباهت نداشت». این در حالی است كه در سالهای نه چندان دور ابومسلم خراسان به عنوان یكی از پرطرفدارترین و پرتماشاگرترین تیمهای لیگ فوتبال ایران مطرح بود. البته این حال و روز تنها متعلق به تیمهای مشهدی نیست و بسیاری از تیمهای لیگ برتر اگر با سرخابیها بازی نداشته باشند تماشاچیانی كه از نزدیك در ورزشگاه به تماشای بازی آنها مینشینند به راحتی قابل شمارش است. سایپا، نفت تهران، گسترش، پیكان، ماشینسازی و... یا ذاتاً تیمهای بدون طرفدار هستند و یا حال و احوال آنها در سالهای اخیر به گونهای بوده كه هواداران آنها خیلی برای حضور در ورزشگاه به خود زحمت نمیدهند. دربیهای دیگر شهرها هم آن رنگ و بوی لازم را ندارد. مثلاً ذوبآهن و سپاهان كه در سالهای اخیر همواره مدعی بوده و نتایج قابل قبولی كسب كردهاند وقتی برابر هم قرار میگیرند آن حد از هیجان كه توقع داریم برای ارتقای سطح فوتبال كشور در بازی آنها وجود داشته باشد به چشم نمیآید. آنچه مسلم است فوتبال مثلاً حرفهای ما هیچ برنامهای برای نقشآفرینی واقعی تماشاچیان، جذب آنها و افزایش درآمد باشگاهها از طریق هواداران ندارد. هر چند بر اساس آمار استقبال تماشاچیان امسال لیگ برتر از سال قبل بیشتر است اما بدون شك این حاصل برنامۀ از پیش مشخص نیست بلكه شاید بهخاطر ارتقای نسبی كیفیت بازیهای امسال باشد. تعریف هواداری حرفهای، نقشآفرینی طرفداران حرفهای در انتخاب مدیران باشگاه، تبیین منافع مالی متقابل هواداران و باشگاهها، الگوگیری از باشگاههای مدرن جهان در مدیریت و توسعه نظام هواداری از مهمترین اقداماتی است كه فدراسیون فوتبال باید نسبت به تحقق آن برنامهریزی كند. امر مهمی كه اگر از آن غفلت كنیم در آینده به شدت پشیمان خواهیم شد زیرا روح یك بازی فوتبال تماشاچیانی هستند كه با شور و اشتیاق خود حتی بازیهایی كه از نظر كیفیت چنگی به دل نمیزند را رونق میبخشند.