1-انگار قصدی برای جلو رفتن نداریم! انگار كه مخالفیم با هر چه كه پیشرفت است و نشانی از پیش رفتن با خود دارد!
ادبیات پیشین رایج میشود! استدلالهای قدیم، استدلالهای غلط قدیم مصطلح شده بر سر زبانها میافتند! یادآور میشوند كه داوران هم مثل ما، انسانند! به خاطرمان میآورند كه داوری كاری است انسانی، پس لاجرم جایزالخطا و بلكه حتی گفته میشود، لازمالخطا نیز هست! به جای اصلاح اشكالات و به جای تصحیح غلطها، چشمهای خود را ببندیم! نادیدهشان بگیریم! جور دیگری داوری كنیم! جوری پرغلط، جوری پر از اشتباه! جوری كه همه را بیازارد! جوری كه صدای همه را درآورد! تأثیرگذار و دخالتگر! حتی با اشتباهات تیم بر باد ده و مرگبار!
در این دایره حرفهای درست هم زده میشود اما برای نتیجهگیری وارونه! برای ارزیابی معكوس!
2- مثلاً همین دو روز پیش یك حرف حساب به گوش رسید و رئیس كمیته داوران گفت: ...داور را میفرستیم برای قضاوت، نه مدیریت كردن!
یادآوری درستی بود! تذكر به مورد و بهموقعی هم به شمار میرفت! داوران مأمورند به داوری و موظفند به اجرای مو به موی قوانین! داوران حق ناداوری ندارند و از حق «عدم مدیریت» نیز برخوردار نیستند! داوران حق ندارند به بهانه مدیریت، آن كنند كه در بازی فولاد و سیاهجامگان كردند و به عذر مدیریت، كارهایی را اجازه دادند كه از عصر پارینهسنگی تا امروز سابقه و نظیر و مانند نداشت! «باباشمل»وار عمل كردن! مسابقه را بههم زدن! اقتدار داوران و بلكه شخصیت داوری را محو كردن!
قانون در اینباره چه میگوید؟ مقررات در ازای ترس داوری كه ترسیده و عنان كار از دستش خارج شده، چه توصیهای دارد؟
سؤال كلیدیتر این است: ...زبان داوری، زبانی واحد است یا چندگانگی را باید - مثل حالا- رواج داد؟
3- محوریترین نكته كه در قالب یك پرسش همیشگی عنوان میشود و از طرح مجددش هم نباید هراسید، این است: ...داوران عملكردی یگانه و منطبق بر یك سلسله برداشتهای همسان و نظیر دارند، یا هر شخصی، بسته به عوامل و عوارض شخصیتی خود، جوری متفاوت از اشخاص دیگر قضاوت میكند؟
یك بام و دو هوا را باید رواج داد یا آسمان داوری را «تكهوایی» و یكهوایی باید خواست؟!
داوران، مردمانی متخصص و واحدالرفتارند كه همیشه بر یك منوال داوری و قضاوت میكنند، یا به تعداد داوران، شیوه داوری، سبك داوری و نحوه داوری داریم!
چیزی شبیه جنگ 72 ملت! چیزی شبیه بازارهای آشفته! واكنشی از جنس هر كی به هركی! آنارشی مطلق!
***
نه! داوران عیبی ندارند! نه! داوران حتی در پرغلطترین روز خود، از هر شائبهای تمیز و پاك و مبرا هستند!
هر عیبی كه هست (كه هست و زیاد هم است) در اندیشه ناداورانه، لانه كرده در داوری ماست! در مماشات با غلطهای داوری ماست! در برخورد «ترسو» با معایب داوری ماست! در حمایت ریشهداری كه از غلطها و ناهمزبانیهای داوری به عمل میآید! یك عده، از این حمایتهای بیجا، دارند نان میخورند! نان داوریهای باری به هر جهت و دلبخواه كه جهت دارند!
