در نگاه اول شاید این حرف خندهدار باشد اما در کنه آن کلی مهماننوازی، عاطفه، احساس، انسانیت و مهربانی ذاتی نهفته است. مردم ما در عین اینکه عاشق فوتبالند، احساسی و باعاطفه هم هستند. شاید در همه جای دنیا از امثال ژاوی استقبال خوبی شود ولی مسلماً کسی او را به خوردن قورمهسبزی مادرش دعوت نمیکند. مسئولان ورزش ما اگر بتوانند از این احساسات پاک به سود فوتبال بهره ببرند مسلماً میتوانند کارهای بسیار بزرگی انجام دهند و چشم دنیا را خیره کنند.

اینکه در ایران خیلیها عاشقانه فوتبال مسی، رونالدو، اینیستا ژاوی و... را دوست دارند نشان میدهد که تب فوتبال در کشور ما هنوز داغ است و فقط بلد نیستیم از این پتانسیل استفاده کنیم. اگر یک برنامه تلویزیونی 2، 3 میلیون پیامک دریافت میکند فقط به خاطر خود فوتبال و معجزه فوتبال است. همین معجزه یک جوان را به فرودگاه امام(ره) میکشاند و او از دستپخت مادرش به ستارهای میگوید که بارها و بارها فقط در تلویزیون او را دیده است.