به گزارش روزنامه خبرورزشی، جوهان الكسيس راميرس كاسترو، پسر كلمبيايي بعد از سانحه سقوط هواپيماي كاروان چاپكوئنسه در كلمبيا، «بچه فرشته» يا «فرشته كوچك» لقب گرفت. او يكي از اولين كساني بود كه براي كمك به سانحهديدگان در محل حادثه حضور يافت و مسئولان مربوطه را براي انجام امدادرساني خبر كرد. حالا مسئولان باشگاه رئالمادريد براي اداي احترام به اين پسر كلمبيايي او را به مادريد دعوت كردهاند.
اين نوجوان 15ساله به دعوت مقامات بنياد رئالمادريد پنجشنبه به مادريد سفر خواهد كرد تا علاوه بر ديدار با بازيكنان تيم، به تماشاي بازي رئال مقابل اسپانيول در سانتياگوبرنابئو بنشيند. جوهان در اين رابطه گفت: «دوست دارم به زيدان بگويم تا به خامس كمك كند و بيشتر به او بازي بدهد تا بتواند ريتم قبلياش را بازيابد.»
بدين ترتيب حالا اين «بچه فرشته» اين فرصت را خواهد يافت تا رؤيايش براي ديدن ستارههاي رئال را محقق كند و اين شانس به لطف كار بزرگي كه در تاريكي نيمهشب 28 نوامبر و اندكي بعد از وقوع تراژدي هوايي كه منجر به درگذشت 71 نفر و نجات جان 6 نفر شد، برايش فراهم شده.
از آن روز به بعد تلفن او دائماً زنگ ميخورد و چند روز پيش بود كه فدريكو گوتيرز، شهردار مدلين به او زنگ زد و خبر سفرش به اسپانيا را به او داد. جوهان در اينباره گفت: «شهردار اول از من پرسيد كه به نظرم بهترين تيم دنيا كدام تيم است. گفتم: رئالمادريد.»
اين سفر دومين سفر خارجي جوهان خواهد بود. چند هفته پيش او براي شركت در مراسم بزرگداشتي به برزيل سفر كرده بود. جوهان ادامه داد: «وقتي اين را شنيدم، فكر كردم يك شوخي بزرگ است.» حالا او ميتواند علاوه بر كريس، با خامس رودريگس نيز ديدار كند. اين پسر 15 ساله در تمجيد از خامس گفت: «او بازيكن خيلي خوبي است و اميدوارم كه به جلو حركت كند. اگر زيدان بار ديگر او را در تركيب اصلي قرار دهد، خيلي خوب خواهد شد اما خامس هم بايد دوباره اوج بگيرد.»
قرار است يك خانه به والدين جوهان اهدا شود و حالا پدر او كه كشاورزي زحمتكش است و هر روز يك ساعت تا مزرعه پياده ميرود تا گوجه فرنگي بكارد، كمي نفس راحت ميكشد. جوهان در اينباره گفت: «بهترين چيز برايم شادي پدرم بود. قرار است در لااونيون به ما خانهاي بدهند.»
كمكهاي بيدريغ جوهان در امدادرساني به سانحهديدگان آن پرواز، باعث شد تا زندگي او دو ماه بعد از اين تراژدي دستخوش تغييراتي شود. او حالا در مدرسهاش شهرت زيادي دارد و حتي يك روز هفت مصاحبه انجام داده و داستان آن شب وحشتناكي كه با پدرش تصميم به كمكرساني به سانحهديدگان را گرفتند را شرح داده.
حالا او چمدانهايش را براي سفر به اروپا ميبندد و شايد سرنوشت متفاوتي انتظارش را بكشد و بتواند در آينده براي تحصيل در دانشگاه به اسپانيا برود ولي جوهان هنوز نتوانسته از فكر كساني كه مقابل چشمانش جان داده بودند، بيرون بيايد: «همه ما حاضر بوديم تا هر آنچه داريم را بدهيم ولي اين 71 نفر زنده ميشدند.» ولي به بازماندگان سانحه و كساني كه شايد بخشي از جانشان را مديون او باشند نيز فكر ميكند: «اولين نفري كه او را ديدم آلان راچل بود اما هنوز افتخار آشنايي با او را نداشتم. خوشحال ميشوم بتوانم كسي كه به او كمك كردم را بشناسم.» اما جالب اينجاست كه او اصلاً در مورد شهرت يا تمجيدهايي كه دريافت كرده، صحبت نميكند. آن شب كه پدرش او را براي كمكرساني بيدار كرد، تنها به فرمان قلبش گوش داده بود: «هيچوقت فكر نميكردم يك تراژدي اينقدر زندگيام را تغيير دهد. ما اين كار را به خاطر امور مادي انجام نداديم و فقط به حرف قلبمان گوش داديم و براي رضاي خدا به كمك سانحهديدگان رفتيم.»
