قرار نیست و ممکن هم نخواهد بود که استقلال خوب بازی نکند ولی نتیجه مطلوب عایدش شود!

نتیجه بازی بد همین میشود که برابر الاهلی شد! یعنی بازنده شدن استقلال! یعنی 2 گل خوردن استقلال! و یعنی یک گل خوب و یک گل قشنگ را هدر دادن! گلی که خسرو حیدری ساخت و امید ابراهیمی حق آن را پرداخت! گلی که استقلال با تعویض خسرو- پایهگذار گل- نشان داد که تکرارش را نمیخواهد و به خیال خود هم راهش نمیدهد!

استقلال در روزی که کلاس بازی خود را نازل کرده بود، در روزی که سرعت و حرکتش «کم» بود، در روزی که پرسینگ و فشار همیشگیاش را وارد نمیکرد، کم گل زد! زیاد گل خورد! و باخت! استقلال، به هیچ یک از بازیهای نوآورانهاش عمل نکرد! استقلال به خودش باخت که از پلنگیدن، دست برداشته بود!

پرسپولیس هم کم و بیش خودش را به همین درد مبتلا کرده بود! احتیاط پرسپولیس، از جنس عقل و از شروط عقلانی بازی کردن نبود که پهلو به پهلوی واهمه و بیم میزد!

محافظهکاری کمی زیاده از حد!

پرسپولیس نه به واسطه تدابیر و ضدتدابیر الهلال نبود که فتیله سرعت حرکات منظم تیمش را پایین کشید! کند بازی کردن، یواش حرکت کردن و فشار داغانکننده را، از روی سینه تیم حریف برداشتن، همه از ترکشهای احتیاط زیاده از حدی بود که پرسپولیس علیه تیم خود، یک ضرورت تاکتیکی دانسته بود! تدبیری که وارونه عمل کرد! ترفندی که تأثیرش دامن پرسپولیس را گرفت!

پرسپولیس که قرار بود بازیهای کاملش و نمایش دیدنیاش برابر تراکتورسازی و برابر استقلال (شهرآورد 84 را) دوباره تکرار کند، لقمه را دور سر خود چرخاند و راه راست را نرفت و به رغم شایستگیهای فراوانش، دست خود را از پیروزی ممکن و از پیروزی لازم، دور کرد! پرسپولیس هم دچار بیمی شد که کمترین ضررش، از دست رفتن «2» امتیاز، از 3 امتیاز مسابقه بود! بردی که ابتر و دمبریده ماند!

روز از نو، روزی از نو! استقلال در هفته دوم لیگ آسیا نبردی دارد سنگین برابر التعاون؛ تیمی از عربستان!

تیم منصوریان چگونه وارد میدان میشود؟ دوباره برای پلنگیدن و تسمه از گرده حریفان کشیدن یا تبدیل به گربهای خوشناز و ادا اما بیخطر و دستآموز شدن؟!

دوباره یادآور میشویم! همواره باید تذکر داد و به خاطر آورد! استقلال اگر دچار قید و زنجیر تجربهگرایی و بازی به اصطلاح تاکتیکی نشود، یقه هر تیمی را میگیرد! روز باخت استقلال روزی فرا میرسد که خودش به دست خودش، علیه فوتبال سرعتی و بازی پرفشارش دست به کار شود! مثل همین بازی با الاهلی که استقلال آن را نه به حریف که به افکار وارونهاش باخت!

استقلال باید استقلال باشد، همانطور هم قرار نیست پرسپولیس نباشد! استقلال بودن، یعنی جوان بودن! یعنی دوندهای بیامان بودن! یعنی با سرعت بالا توپ را به گردش درآوردن! استقلال بودن، یعنی اتخاذ شیوهای از بازی که همه تیم را به مبارزه، به جدل و جدال، به جنگ بر سر هر در همه جای زمین وادارد!

پرسپولیس هم یا به خودش برمیگردد یا بازی کردن را بر خودش سخت مینماید!

پرسپولیس یا بر شدت بازیاش و بر حدت عملکردش میافزاید! یا روز سهشنبه، در ورزشگاه آلنهیان ابوظبی، باز هم برای خود، دردسرهای نابهجا و دردسرهای مضاعف خواهد خرید!

الوحده امارات، تنها در صورتی حریف پرسپولیس میشود که آقای برانکو، به خیال محتاط بودن، دست و پای مردانش را ببندد!

هم منصوریان و هم برانکو باید دچار یک وسوسه نشوند و باید از یک اشتباه بپرهیزند.

الف- منصوریان جوری طرح بازی استقلال را بریزد که ابراهیمی، نورافکن، اسماعیلی و کاوه قربانی، مردان همیشه پشت توپ باشند!

ب- صادق محرمی، رامین رضاییان، سروش رفیعی، محسن مسلمان، امیری و طارمی، در تار و پود افکار دفاعی برانکو گم نشوند! غرق نشوند!

هر دو تیم باید پلنگ آسیا بازی کنند!