من اما كنار زمین چمن ایستاده و در حال نظاره تمرین تیم ملی نونهالان بودم؛ بخش اوز لارستان استان فارس در روزهای اواسط زمستان چند سال پیش میزبان تمرین تیم ملی نونهالان بود. كمپ تمرینی مناسبی كه توسط خیرین اوزی ساخته شده بود و به نظر محل مناسبی برای تیمهای رده پایه میآمد.

به عنوان خبرنگار دعوت شده بودم برای تهیه گزارش از این اردو؛ از داستان اصلی دور نشویم؛ سرنشین پراید یشمی سراغ من آمد و با اشتباه اینكه دارد با یكی از مربیان یا مسئولان تیم صحبت میكند سر حرف را باز كرد.

در این مجال البته فرصت نوشتن حتی تیتروار حرفهایش هم نیست. فقط بدانید فرد ثروتمندی بود كه فرزندش را برای تست در اردوی تیم نونهالان از هرمزگان یا خوزستان- درست در خاطرم نیست- به آن منطقه ایران آورده بود.

سرتان را درد نیاورم؛ حاضر بود رقمی نزدیك 20 میلیون تومان- 20 میلیون تومان 8 سال پیش- هزینه كند تا فرزند نونهالش در فهرست نهایی تیم ملی نونهالان ایران قرار بگیرد.

بنده خدا وقتی فهمید همه حرفهایش را به یك خبرنگار گفته كلی جا خورد و رفت. وقتی این ماجرا را با یكی از مربیان تیم ملی نونهالان در میان گذاشتم او؛ مسعود مقیم - كه از مربیان بازیكنسازی است كه فوتبالیستهایی مانند احسان حاجصفی، كریم انصاریفرد و...  - را تحویل فوتبال ایران داده، چنین پیشنهادهایی را عادی خواند و یكی از مشكلات رده پایه را همین پیشنهادهای مالی دانست.

او میگفت: در اردوهای تیم ملی كه جهت استعدادیابی برگزار میكنیم از این دست پیشنهادات زیاد است و انسان باید خیلی خوددار باشد تا در ورطه این مسائل سیاه قرار نگیرد.

درود بر شرف و پاكی مربیانی چون محمود بیداریان، مسعود مقیم و... كه عمر گرانبهای خویش را در راه پرورش و استعدادیابی فوتبالیستهای نونهال و نوجوان ایرانی هزینه كردهاند.

نكته: انسانهای بزرگ قیافهای بزرگ ندارند، انسانهای بزرگ روحی بزرگ دارند.