وقت آن رسيده كه به بخشهاي زيرساختي فوتبال توجه كنيم. به مسائلي در اين رشته بپردازيم كه از هر نظر ساختار ملي فوتبالمان را بهبود ميبخشند و باعث رشد واقعي فوتبال ميشوند. اگر الان تيم ملي ما به راهي افتاده كه مستقيم حركت ميكند و دغدغهاي از اين نظر براي مديران فدراسيونش ندارد، به واسطه حضور يك سرمربي كاربلد است كه در ردههاي بالاي بينالمللي كار كرده و ميداند چطور راهش را بپيمايد كه به منزل مقصود برسد. ما بايد از حالا به فكر روزي باشيم كه كيروش را نخواهيم داشت. اگر امروز زيرساختهاي فوتبال را درست نكنيم و باشگاههايمان را از نظر مالي و اداري به راه راست نبريم، در نهايت باز هم بايد به دور باطلي كه داشتيم، برگرديم و بگرديم و بگرديم تا شايد يك كيروش ديگر را پيدا كنيم. اگر امروز ايافسي به فوتبال ايران سختگيري ميكند، براي اين است كه انبوه شكايتهاي رسيده از فيفا كه رونوشتش براي ايافسي هم ارسال ميشود را دريافت كرده و ميبيند كه چه بلبشوي مالي در ايران داريم. وقتي سازمان ليگ و فدراسيون فوتبال نظم درستي به باشگاهها نميبخشند تا در موعد مقرر پول بازيكنانشان را بپردازند، همين ميشود. اگر مدير باشگاه بداند بايد در فلان تاريخ پول اعضاي تيمش را بپردازد، با بازيكن و مربي آنقدر توافق ميكند كه بتواند از پس آن بربيايد. مادامي كه باشگاه بيحساب و كتاب قرارداد ميبندد و نگراني بابت پرداخت بدهيهايش نداشته باشد، همين ميشود كه هرقدر دوست داشت، پيشنهاد مالي بدهد. 30 درصد آن را بدهد و 70 درصد مابقي را هم خدا بزرگ است، يا مدير بعدي ميدهد يا در معوقات ميماند تا در نهايت بازيكن و مربي بيخيالش شوند! اين روش باشگاهداري به وجود نميآيد مگر با بينظميهايي كه در مباحث مالي باشگاههايمان داريم. اين وضعيت به وجود نميآيد مگر به واسطه بيانضباطيهاي مالي باشگاهها، اين شرايط به وجود نميآيد مگر آنكه مدير بداند نبايد به كسي پاسخگو باشد. اغلب باشگاههاي دولتي يا وابسته به دولت در اين قبيل موارد در خط اول بدهكاران هستند و در رديف دوم هم باشگاههاي اندك خصوصي كه با ته كشيدن منابع ماليشان در پرداخت پول اعضاي تيم درمانده شدهاند. بايد از اين اتفاق وام گرفت و آن را فرصتي براي بازيابي فوتبال در راه رسيدن به ثبات در نظر گرفت. به اين اميد كه مشكلات كمكم به پايان برسند.