منهای داستان سر و صدایی که بیرون از هتل شنیده شد و گویا کاپیتان وقت تیم ملی با یک عکاس کارش به جاهای باریک کشیده شد،بلاژویچ در گوشه ای از هتل برانکو ایوانکوویچ را نشانمان داد.
حرف های بلاژ را رضا چلنگر برایمان به فارسی ترجمه می کرد؛ «این لعنتی را می بینید آن گوشه نشسته؟ نبینید که حرف نمی زند. این مغز متفکر تیم من است. همه کاره است. خیلی می فهمه از فوتبال!»
از بلاژویچ حدود یک ساعت بعد جدا شدیم. باز برانکو همان گوشه نشسته بود و آب پرتقالی که از یک ساعت پیش سفارش داده بودهنوز تمام نشده بود.
با کسی دم نمی گرفت. دیر جوش و گوشت تلخ بود. صدایی از او بلند نمی شد. به مصاحبه هم علاقه نداشت. او آن روزها با بودن بلاژویچ اصلا قابلیت تیتر یک نداشت. کما این که هرگز هم در آن یکی،دو سال تیتر یک نشد.
***
امروز وقتی دیدیم به برانکو توصیه کرده اند درباره استقلال حرف نزند یا کمتر مصاحبه کند یاد آن روزها افتادیم. روزهایی که بلاژویچ وقتی حرف می زد همه پشت سر او قایم می شدند؛ یکی همین آقای برانکو بود که صدا از او بلند نمی شد. مصاحبه که سهل است،جرات نمی کرد یک کلام درباره تیم ملی حرف بزند.
البته قرار نیست انسان ها همیشه در یک حالت باقی بمانند. بشر قابل پیشرفت است و بلاژویچ کجاست که ببینید آن مرد نشسته در کنج لابی هتل استقلال،امروز برای خودش در فوتبال ایران چه برو بیایی دارد...
