پیرمرد جانباز که دست و پاهایش را داد تا ما آرامش داشته باشیم، حداقل دو ساعت باید منتظر میماند تا نوبتش شود و پزشک معالجهاش کند. از روزنامه زیر بغلش فهمیدم کمی فوتبالی است، رفتم سمتش و جویای احوالش شدم که گفت ۲ هفته یک بار باید برای معاینات به این بیمارستان در بلوار کشاورز تهران بیایم. پیرمرد از مجروحان عملیات کربلای ۸ بود. برای صحبت کردن مشکلی نداشت اما برای راه رفتن...
تا چند روز تحت تأثیر وضعیت عجیب این جانباز عزیز و البته فداکاری همسر مهربانش بودم. اینکه ۲ پا و یک دست نداشته باشی و یکی از چشمهایت هم به زور این دنیا را ببیند، حتی در «حرف» ساده نیست چه رسد به اینکه واقعاً این همه محدودیت داشته باشی و تازه بخواهی ۲ هفته یک بار با آن همه زحمت به بیمارستان بیایی و... راستی این روزها که بحث طرح ترافیک ندادن به خبرنگاران داغ است، چه کسی غصه این عزیزان جانباز و شیمیایی و دیالیزی و... را میخورد؟ حتماً هستند کسانی که هنوز یادشان نرفته امروز اگر خانواده و امنیت داریم، همه را مدیون این عزیزان هستیم. حتماً هستند مسئولانی که خودشان هم جنگ را دیده و حس کرده باشند. کاش میشد لااقل اگر نمیخواهند (به هر دلیلی) به ما خبرنگاران طرح ترافیک بدهند، سهمیه ما را بدهند به این جانبازان دوستداشتنی. این طوری شاید ناخواسته یک هزارم که نه، یک صدهزار میلیاردم محبت و جانفشانی و از خودگذشتگی این فرشتههای زمینی را جبران کنیم؛ البته شاید.
