اما اکنون و در فضایی آرام می خواهیم بپردازیم به برخی از ناعدالتی ها در فوتبال...
حق پخش: در فوتبال حرفه ای بیش از نیمی از هزینه های جاری باشگاه ها را حق پخش تعیین می کند اما در فوتبال ایران هیچ تیمی حق پخش نمی گیرد! صدا و سیما برای اینکه داد تیم های بزرگی چون استقلال و پرسپولیس و تراکتورسازی در نیاید و این ها هی حق پخش را فریاد نزنند با کمک سامانه مخابراتی و از جیب مردم برای آنها در آمد زایی کرده که اشاره امان به تبلیغ سامانه های این سه تیم است که در جریان بازی ها تبلیغ می شود. بقیه تیم ها از این حق بی بهره اند. تیم هایی چون ذوب آهن، پارس جنوبی جم ، استقلال خوزستان و... این عدالت نیست.
تیم ملی بدون یک زمین تمرین: تیم ملی که برای جام جهانی مهیا می شود زمین برای تمرین ندارد. تیمی که جزء اولین تیم های صعود کننده به جام جهانی بوده. زمین شماره یک چمنش داغون است و زمین شماره دو بیش از یک سال پیش هم چنان در دست بازسازی است و هر بار که یک لوله در آن کارگذاشته می شود سریع عکسش مخابره می شود که زمین در دست بازسازی است.
این همه در آمد و این همه کمک های فیفا در سال های اخیر به کجا رفته؟ آیا نباید بخشی از آن صرف آماده سازی زمین کمپ می شد؟ این کمپ که یادگار دوره مدیریت صفایی فراهانی است و آیا نباید در همه این سال بخشی بودجه برای ترمیم زمین چمنش کنار می گذاشتیم؟ این عدالت نیست...
لباس: تیم ملی لباس آدیداس می پوشد اما تیم های ملی دیگرمان لباس هایی بر تن می کنند که تولید داخلی است و تازه لباس ها از آنها تحویل گرفته می شود. حتی در بدو ورود به کشور و در فرودگاه امام خمینی.
چه فرقی می کند بین تیم های ملی؟ همه این ها تیم های ملی هستند و همه غرور آفرین. آیا نباید همه تیم ها را به یک چشم دید؟ تیم ملی بزرگسالان به اندازه کافی مورد توجه هستند و فدراسیون فوتبال باید به دیگر تیم های ملی بیشتر توجه کند اما این بالعکس است. همه توجه به تیم ملی بزرگسالان است و بقیه تیم ها در سایه هستند که این هم عدالت نیست...
دستمزدها هم این چنین است. مربیان خارجی میلیاردی دستمزد می گیرند اما مربیان وطنی باید به عشق تیم ملی چند میلیون و حداکثر چند ده میلیونی دستمزد بگیرند که این هم عدالت نیست. البته هیچ کس منکر این نیست که نباید بین دستمزد کی روش و مربی ایرانی فلان تیم ملی فرق وجود داشته باشد اما نه فرق بین زمین تا آسمان...
احکام کمیته انضباطی: احکامی که از سوی فدراسیون فوتبال به سود بازیکنان و مربیان طلب کار صادر می شود هیچ کونه ضمانت اجرایی ندارد اما مربی و بازیکن خارجی به راحتی می تواند با شکایت به فیفا پول خود را از تیم های ایرانی بگیرد!
فدراسیون فوتبال باشگاه ها را فقط برای جرایمی که از سوی کمیته انضباطی و به سود فدراسیون فوتبال صادر می شود تحت فشار می گذارد و اگر رای صادره به سود بازیکن و مربی باشد طرف باشگاه است و این عدالت نیست...
در همه لیگ ها حتی لیگ افغانستان پایان فصل صورتحساب مالی باشگاه ها بررسی می شود و اگر باشگاهی بدهکار باشد اجازه حضور در بازی های لیگ را پیدا نمی کند اما در ایران حتی یک بار هم این کار انجام نشده است و یکی از دلایلی که همه باشگاه های ما بدهکار هستند به این خاطر است.
تبلیغات محیطی و بلیط فروشی: در فوتبال حرفه ای هر تیمی مجری تبلیغات محیطی در استادیومی که بازی خانگی در آن برگزار می کند، هست و تنها درصدی به سازمان لیگ برتر می دهد اما اینجا برعکس است. تبلیغات محیطی را سازمان لیگ برتر می گیرد و درصدی به باشگاه ها می دهد. باشگاه ها هنوز مجری بلیط فروشی نیستند و اگر توان این کار را هم ندارند به این خاطر است که باشگاه ها را مجاب به این کار نکرده ایم.
باز هم می شود از عقب ماندن عدالت در فوتبال حرف زد و ای کاش فدراسیون فوتبال در گام نخست به این مهم اعتراف کند و بعد تدبیر بیاندیشد که به سمت اجرای عدالت در فوتبال برود.
