فوتباليست كه باشي و خصوصاً در يكي از دو تيم سرخابي بازي كني توي ديدي، توي چشمي، زير ذرهبيني، در خيابان كه راه ميروي با دست تو را نشان ميدهند. احياناً امضا ميگيرند. عكس هم ميگيرند و خلاصه كلي تحويلت ميگيرند.
اما لعنت به اين چرخ روزگار كه وقتي ميچرخد و زمان ميگذرد اوضاع بدجور بههم ميريزد. فوتباليست كه باشي وقتي كفشهايت را آويزان كني ديگر فراموش ميشوي؛ آخر قهرمان زنده را عشق است.
يك راست ميروي در سايه. ديگر نه عكسي، نه امضايي، نه تحويل گرفتني، نه مصاحبهاي، نه هيچي به هيچي.
اگر افسرده نشوي شانس آوردهاي. به چه كنم ميافتي؛ چه كنم باز هم توي چشم باشم؟ با يك مصاحبه ساده كه نميشود. يك مصاحبه خنثي كه مشكل را حل نميكند. نتيجه اينكه يك مصاحبه جنجالي ميكني و حرفهايي ميزني كه حسابي سروصدا ميكند؛ راهش اين است. رسمش اين است. انگار چاره هم همين است.
دوباره براي مدتي ميروي روي سكوي شهرت مقطعي، بعد كه به هدفت رسيدي و از طرفي هم ديدي اوضاع دارد عليهات خراب ميشود، ميزني توي خط تكذيب و «قرار نبود» و از اين حرفها... به نظرت اين كارها درست است بهروز رهبريفرد؟
