آنكه باید و میبایست تو را در این شهرآشوب بیاعتباری و بیاعتمادی بشناسد لولوی زمانه خوردش و با خودش بردش.

دیگر چه اعتبار كه این بلدیهنشینان نومیز و نواتاق خطی از هزاران هزار تو خوانده باشند و ربط تو را در این ورزش دیده باشند و...

اردشیرخان عزیز تو اگر ماندگاری... تو اگر خان و بالانشین قلم به دستان این دیاری، هست و نیست و بود و نبود این همه اعتبار را از صداقت قلمت یافتی؛ از خط به خط آنچه به همین میزنشینان آمده و رفته آموختی و عمری نیاموختند.

اردشیر عزیز ماندگاری تو در تكتك همین شاگردانی است كه در جای جای عرصه این قلم حضوری پربار دارند... تو 52 سال پویایی و ماندگاریات را در ساق پای آن صدها نوجوانی ببین كه به درس تو اینك به استادی در این فوتبال رسیدهاند.

حالا هم برادر تو بیا این شهر تارشده بیشهردار را ولش كن... بیا پیاده گز كنیم... همانطور كه 60 سال پیشش با اینكه همسن و سال بودیم پیاده گز میكردیم تا در آن تیم دارایی بدفرجام، تو درس فوتبال بدهی و روزگار چنین رقم بخورد كه سالیان سال همچنان كنارت باشم از عرصه سبز چمن بگیر تا سفیدی ورقهای كاغذی كه برای روسفیدی این فوتبال سیاه كردیم.

حالا اردشیر عزیز بیا پیاده گز كنیم... بیا این شهر شهردار گمكرده را... بیا این شهر صد دروازه خطكشی شده را با تمام خطهای ویژه و آدمهای ویژهاش رها كنیم و خر ویژه خودمان را سوار شویم بینمره و پلاك و بیزوج و فردش!

بیا این شهر تارشده از غبار را با تمام انجمننشینان بانشان و بینشانش با تمام ریزهگردهای خفقانآورش در هوا به گنده گردهای زمینیاش ببخشیم... گنده گردهایی كه همیشه هستند اما هیچ دوربین و نزدیكبینی آنها را نمیبیند و نمیگیردشان!

اردشیر عزیز تو برای اهالی قلم همان «توتویی»... دیگر كدام «من منم» كردن پیش این و آن؟!.... حالا هم تو بزرگ قلم دنبال وهن و توهین و اهانت بعضیها مباش. مگر تو به پاس تأیید میزنشینهای گذری معتبر شدی كه حالا از اهانتشان دردت میگیرد؟

حالا هم تو چه پیاده باشی و چه سواره این فوتبال خود گمگشته تشنه قلم امثال توست... بنویس هی بنویس برادر، «روزنوشت» كم است ساعت به ساعت بنویس كه این فوتبال پر درد است.

باقی بقای تو استاد اردشیرخان لارودی...