نساجی یعنی سفره و رزق روزی نیمی از مردم یک شهر کارگری اما تشنه علم و معرفت و ورزش. ورزشگاه شهید وطنی قائمشهر با سردر ورودی کارخانه شماره ۱ نساجی فاصلهای به اندازه پهنای یک خیابان دارد و سالها کارگران این کارخانه با اتمام شیفت کاری صبح که با سوت گوشنواز کارخانه رأس ساعت ۲ بعد از ظهر به صدا درمیآمد، مستقیماً از کارخانه به ورزشگاه شهید وطنی میرفتند تا شاهد نمایش تیم نساجی مقابل سایر تیمهای کشور در لیگ آزادگان باشند. روزگاری قائمشهر که این روزها با نام شهر خسته از او یاد میکنند، دو نماینده در لیگ آزادگان داشت. نساجی مازندران تیم اول و صنعت نفت قائمشهر تیم دوم شهر بود که عصرهای آدینه هزاران مشتاق فوتبال را به ورزشگاه شهر میکشاند. با ورود پول به باشگاهها و پرداخت آن به بازیکنان آرام آرام نساجی در تنگنای مالی قرار گرفت و بازیکنان مستعد قائمشهری و مازندرانی که تعداد آنها در لیگ برتر فوتبال ما کم هم نیست، هر یک سر از تیمهای متمول درآورده و نساجی سالها با دست خالی به حفظ آبروی خود در لیگ آزادگان پرداخت. اگرچه این تیم ریشهدار شمالی بارها تا یکقدمی صعود به لیگ برتر نیز آمده بود اما تقدیر این بود که نساجی در ورزشگاه تختی تهران با حضور بیش از بیست هزار نفر هوادار وفادار خویش و البته هزاران نفر که از نمایشگرهای بزرگ در ورزشگاه وطنی بازی را دنبال میکردند، جشن صعود بگیرد تا خستگی تلاشی ۲۴ ساله از تن یک شهر خسته به درآید. این روزها اگرچه از قائمشهر به عنوان شهر خسته زیاد شنیدهایم اما این خستگی ناشی از ناملایماتی است که سالها مردم این شهر به دلایل مختلف با آن دست و پنجه نرم میکنند. اصلاً مگر میشود شهری که هزاران کارگر آن همهروزه با نشاط رأس ساعت ۶ صبح پشت دستگاههای ریسندگی و بافندگی حاضر بودهاند را خسته نامید؟ قائمشهر خسته از مسئولان بیتفاوتی است که در یکی، دو دهه اخیر تنها نظارهگر تعطیلی کارخانجات نساجی در این شهر بودهاند و هیچ اقدام مثبتی جز وعده به مردم رنجکشیده شهر و کارگران آن ندادهاند. امروزه اگرچه صدای سوت کارخانههای نساجی شهر دیگر شنیده نمیشود اما فریاد زندهباد نساجی تا همیشه تاریخ این شهر سینه به سینه شنیده خواهد شد. آری، قائمشهر زنده و شاداب بوده و هست و با صعود شکوهمندانه شاگردان جواد نکونام پرنشاطتر از هر زمان دیگر خواهد بود. خستگی این شهر فقط از ناملایمات بوده و بس وگرنه مردم این شهر خستگی را خسته کردهاند.