خبرورزشی/ جهانگیر کوثری: تعطیلی یک نشریه، مجله، روزنامه و... مثل یک مرگه. انگاری یک نفر از میان‌مان رفته باشد، به سوگ می‌نشینیم و حس دلتنگی عجیبی پیدا می‌کنیم. به کیفیت، نوع و نگرش آن توجه نمی‌کنیم، اما زمانی که یک نشریه درشت با سابقه ۴۸ ساله از میان شما می‌رود، نگران می‌شوی که از جمع ورزشی‌ها یکی نیست، دنیای ورزش در ۴۸ سالگی رفت. اولین مجله رنگی ورزشی که در ۱۴ شهریور سال ۱۳۴۹ تولد یافت و جمعی از بزرگان قلم ورزش را در پشت صندلی‌های تحریریه خود نشاند. بیژن رفیعی به عنوان سردبیر آمده بود تا رقیبی شود برای کیهان ورزشی. چه خوب هم آمده بود. صفحات پر از مطلب، عکس‌های رنگی و مطالب داخلی و خارجی از فوتبال و کشتی، وزنه‌برداری، والیبال، بسکتبال، دوومیدانی و... عکس رنگی و پرتره کارو حق‌وردیان در شماره‌های اول بی‌نظیر بود و انگار مجله فرانس‌فوتبال فرانسوی را ورق می‌زنی. دنیای وزشی اتفاقاً دنبال الگوبرداری از فرانس‌فوتبال بود، چون این مجله معتبر اقدام به دادن توپ طلا به بازیکن سال کرد. شنل‌های رنگی که کمی هم به سمت قرمزی می‌زد، مجله پرطرفداری را معرفی می‌کرد. جعفر دهقان، پرویز زاهدی، حسین حصاری و... بزرگان بی‌شماری با این مجله پیش آمدند. اولین عکس‌های رنگی فوتبال اروپا و جهان. گزارش‌های کشتی بی‌نظیر از حسین حصاری که دیگر در قید حیات نیست. قلم شیوای پرویز زاهدی و تحلیل‌های جعفر دهقان و مرحوم حسین جباری و عکس‌های محمدی... چه زود گذشت سال‌های طلایی و رنگی دنیای ورزش. تعطیلی دنیای ورزش، چون ساقط کردن یک درخت نارون سبز بود و جایش خالی می‌ماند. در روز خبرنگار هیچ دوست نداشتم از رفتن دنیای ورزش بنویسم. خسته نباشند مردان و زنان زنده دنیای ورزش.