خبرورزشی/مهدی یاراحمدی خراسانی: دو پیشکسوت استقلال که نه در زمان بازی آنچنان محبوب بودند و نه الان آنچنان مشهور، در فضای رسانه‌ای به جان هم افتاده‌اند و هرچه دلشان می‌خواهد به هم می‌گویند و درست یا غلط به یکدیگر نسبت می‌دهند. نمی‌دانم به راستی این اتفاق یک نوع عصبانیت یا هیجان کاذب است که این‌گونه خودش را نشان می‌دهد یا نه این آقایان دنبال جلب توجه و تیتر شدن در رسانه‌ها هستند. البته هرچه باشد خیلی هم فرقی نمی‌کند، چون کسی آنچنان که این دو فوتبالیستِ بازنشسته تصور می‌کنند به آن‌ها نگاه نمی‌کند و حرف‌هایشان برایش اهمیتی ندارد و تنها نتیجه این بی‌ادبی و پرده‌دری در رسانه‌ها آبروریزی برای خودشان و انتشار مسائلی بی‌ربط است که شاید افراد بسیاری اطلاعی از آن ندارند. باور کنید خویشتن‌داری چیز خوبی است. حالا یک طرف ماجرا چیزی می‌گوید که به طرف دیگر برمی‌خورد چرا اختیار از کف می‌دهید و این‌گونه از خود بی‌خود می‌شوید؟ چه دلیلی دارد این‌گونه به یکدیگر در انظار عمومی بتازید و آبروی خود را حراج کنید؟ اگر مثلاً دارید جلب توجه می‌کنید باور کنید کسی به شما نگاه نمی‌کند فقط و فقط با این حرکات نامربوط خودتان را در چشم کسانی که نسبتی با شما داشته و یا شناختی از شما دارند سخیف می‌کنید. این بیانیه دادن و مصاحبه کردن‌های نابجا را تمام کنید و سرتان به کار خودتان باشد. همیشه جواب کلوخ‌انداز، سنگ نیست! در بسیاری مواقع ندیده گرفتن و نشنیدن بسیار بهتر از جار زدن و جواب بدی و بدگویی را با بدی دادن است. شاید یکی از دلایل چنین اتفاقی آن است که فوتبال این مملکت به اندازه همه کسانی که کفش‌هایشان را می‌آویزند جایگاهی برای مربیگری، تربیت نسل جوان، استعدادیابی، کارشناسی تخصصی، آکادمی و امثال آن ندارد که فوتبالیست‌های سابق بتوانند در آنجا فعالیت جدی داشته و سرشان به کار مهمی گرم باشد که علیه هم سخن‌پرانی و جبهه گیری نکنند.