خبرورزشی/ اردشیر لارودی: ١- همه دست‌اندرکارند. هرکس، به سبک و شیوه مربوط به خودش. در خاورمیانه، عنصر نمایش و اصل «اجراى شو» به خوبى رعایت می‌شود. بازى با برزیل، بازى با آرژانتین. براى عربستان و امارات و عراق و قطر، هدف از بازى آماده‌سازى، یکى هم جلب توجه است. برزیل و آرژانتین اما، به دنبال پول درآوردن از بازى‌هاى دوستانه و تدارکاتى‌اند. پول‌هاى کلان و دلارهاى دست و دلبازانه.
عراق هم طعم همبازى شدن با آرژانتین را می‌چشد. پولش را که می‌دهد؟ بشار رسن هم از این آب ماهى می‌گیرد و با دریبل‌هایش، خودى نشان می‌دهد.
کى‌روش، این فرصت را از دست نداده است و البته عده‌اى هم بر این اعتقادند که کى‌روش، فرصت‌سوزى که نه، ولى فرصت‌طلبى هم نکرده است. می‌گویند او می‌توانست و می‌تواند گزینه‌هاى بهترى داشته باشد. حریفانى در قواره ترکیه، اوکراین، شیلى، پرو و....
این بار از بازى با تونس و ازبکستان خبرى نیست، انگار یک تکانى خورده‌ایم. مسابقه دادن با بولیوى بهتر و مناسب‌تر ارزیابى می‌شود ولى براى تیمی که ۱۰، ۱۲ لژیونر دارد، حریف تمرینى، باید قوى‌تر از این‌ها باشد.
از روز جمعه، تمرین‌هاى تیم ملى با حضور ٢٨ نفر از ٢٨ دعوت شده، برگزار شد. آیا کى‌روش به لیگ برتر ایران باورمندانه‌تر می‌نگرد؟
کى‌روش چه می‌خواهد؟
٢- کى‌روش از دیدارى که با بولیوى دارد، چه می‌خواهد؟ آیا بولیوى قادر است دفاع تیم ملى را تحت فشار قرار دهد؟ یا مگر می‌تواند راه را بر مهاجمان ایران و بازى تهاجمى ببندد؟
کى‌روش دنبال چه هدفى است؟ او که حالا دستى خیلى پر دارد و در جام جهانى هم نتیجه مطلوبى به دست آورد، کدام شیوه را براى بازى‌هاى تیم ملى در دستور کار قرار می‌دهد؟ آیا تکرار ۱۰، ۱۵ دقیقه آخر مسابقه با اسپانیا و پرتغال، نباید ترجیح حرکتى تیم ملى باشد؟
بازى استقلال برابر السد و عملکرد جانانه پرسپولیس مقابل الدحیل و السد قطر، نیازى به پرگویى ندارد. فوتبال ایران با بچه‌هاى بالغش که در لیگ برتر حضور روز به روز قوى‌ترى دارند، زور و توان تیم ملى را هم بالا می‌برد. دیگر نمی‌توان مدعى شد همه فوتبال ایران، بد یا غلط تمرین می‌کنند. پرسپولیس بدون یک ملى‌پوش- منهاى بیرانوند که بازى به بازى، پخته‌تر بازى می‌کند- می‌رود تا فینالیست لیگ آسیا باشد. به مدد یک فوتبال درست و یک تقسیم وظیفه عاقلانه، این مهم ممکن شد.
کى‌روش، مرد بهانه جویى نیست. او یک روز انگشت خود را روى نقاط درد و نقطه ضعف‌هاى فوتبال ما گذارده بود و حالا باید از نقاط قوتش، کمال استفاده را ببرد.
کدام تیم، کدام نفرات؟
٣- غافلگیرى‌هاى جناب کى‌روش، شامل چه مواردى می‌شود؟ تیم ملى با چه ترکیبى و با چه تدابیر تاکتیکى و براى پیاده کردن کدام استراتژى، وارد زمین می‌شود؟
تمرین‌هاى روزهاى اخیر- که طولانى بود، اما ناقص هم بود و پرفایده هم نشد- چه بَر و چه میوه‌هایى دارد؟
غوغاى برخاسته از ناحیه سردار آزمون، که با «آن حرفش» بچگى کرد و هیاهوى بى‌نتیجه‌اى را راه انداخت، چگونه به واکنش آشتى‌جویانه‌اى منجر خواهد شد؟
از کیفیت عالى سامان قدوس که در لیگ فرانسه (لوشامپیونه) برتر از یک ستاره می‌درخشد، چگونه در تیم ملى استفاده خواهد شد؟ به نظر می‌رسد کى‌روش، بازیکن کلیدى خود را براى بازى‌هاى تهاجمی پیدا کرده.
کى‌روش، همه مردان جام جهانى‌اش را به میدان می‌فرستد یا تغییراتى را وارد و لازم می‌داند؟
تیم ملى جوان‌تر خواهد شد یا نه؟ تیم ملى سریع‌تر و تیزپاتر می‌شود آن‌هم با استفاده از عناصر سریع‌تر و تیزپاتر مثل قلى‌زاده، ترابى، دژاگه و نیز وریا غفورى یا با وزن حرکتى و سرعت پیشین، کنار می‌آید؟
با کى‌روش صحبت باید کرد. براى پیش‌بازى، مقابله کردن با بولیوى بد نیست، اما براى بازى تدارکاتى و آزمایشى، حریف اسم و رسم‌دارترى لازم است.
حق با کى‌روش است
٤- مرغ‌هاى کارلوس کى‌روش، همگى یک پا دارند. کى‌روش مردى ثابت‌عقیده و ثابت‌قدم است. او هنوز هم بازى با تیم‌هاى بزرگى مثل آرژانتین را، خالى از فایده براى تیم ملى می‌داند. کى‌روش به حریفان نوع دیگرى براى اعتلاى بازى تیم ملى باور دارد. به مقاومت‌هاى کمتر در مسابقه‌هاى تدارکاتى و به انگیزه‌هاى واقعى‌تر در دیدارهاى دوستانه.
کى‌روش نمی‌خواهد تیمش را دچار خودباختگى روحى کند. او خودباورى و تسلیم‌ناپذیرى تیمش را، آسان به دست نیاورده که به عقیده خودش، آسان هم از دستش بدهد. کى‌روش در این استدلالش، بى‌حق هم نیست.
تعطیلش کنید
دخالت باید کرد. کى‌روش و کرانچار را نپذیرید.
دخالت کنید. مثل یک رئیس پرقدرت و واقعى دخالت کنید.
بى‌عملى و نظاره‌گرى بس است. اجازه دعوا ندهید.
عراق هم طعم همبازى شدن با آرژانتین را می‌چشد. پولش را که می‌دهد؟ بشار رسن هم از این آب ماهى می‌گیرد و با دریبل‌هایش، خودى نشان می‌دهد.
کى‌روش، این فرصت را از دست نداده است و البته عده‌اى هم بر این اعتقادند که کى‌روش، فرصت‌سوزى که نه، ولى فرصت‌طلبى هم نکرده است. می‌گویند او می‌توانست و می‌تواند گزینه‌هاى بهترى داشته باشد. حریفانى در قواره ترکیه، اوکراین، شیلى، پرو و....
این بار از بازى با تونس و ازبکستان خبرى نیست، انگار یک تکانى خورده‌ایم. مسابقه دادن با بولیوى بهتر و مناسب‌تر ارزیابى می‌شود ولى براى تیمی که ۱۰، ۱۲ لژیونر دارد، حریف تمرینى، باید قوى‌تر از این‌ها باشد.
از روز جمعه، تمرین‌هاى تیم ملى با حضور ٢٨ نفر از ٢٨ دعوت شده، برگزار شد. آیا کى‌روش به لیگ برتر ایران باورمندانه‌تر می‌نگرد؟
کى‌روش چه می‌خواهد؟
٢- کى‌روش از دیدارى که با بولیوى دارد، چه می‌خواهد؟ آیا بولیوى قادر است دفاع تیم ملى را تحت فشار قرار دهد؟ یا مگر می‌تواند راه را بر مهاجمان ایران و بازى تهاجمى ببندد؟
کى‌روش دنبال چه هدفى است؟ او که حالا دستى خیلى پر دارد و در جام جهانى هم نتیجه مطلوبى به دست آورد، کدام شیوه را براى بازى‌هاى تیم ملى در دستور کار قرار می‌دهد؟ آیا تکرار ۱۰، ۱۵ دقیقه آخر مسابقه با اسپانیا و پرتغال، نباید ترجیح حرکتى تیم ملى باشد؟
بازى استقلال برابر السد و عملکرد جانانه پرسپولیس مقابل الدحیل و السد قطر، نیازى به پرگویى ندارد. فوتبال ایران با بچه‌هاى بالغش که در لیگ برتر حضور روز به روز قوى‌ترى دارند، زور و توان تیم ملى را هم بالا می‌برد. دیگر نمی‌توان مدعى شد همه فوتبال ایران، بد یا غلط تمرین می‌کنند. پرسپولیس بدون یک ملى‌پوش- منهاى بیرانوند که بازى به بازى، پخته‌تر بازى می‌کند- می‌رود تا فینالیست لیگ آسیا باشد. به مدد یک فوتبال درست و یک تقسیم وظیفه عاقلانه، این مهم ممکن شد.
کى‌روش، مرد بهانه جویى نیست. او یک روز انگشت خود را روى نقاط درد و نقطه ضعف‌هاى فوتبال ما گذارده بود و حالا باید از نقاط قوتش، کمال استفاده را ببرد.
کدام تیم، کدام نفرات؟
٣- غافلگیرى‌هاى جناب کى‌روش، شامل چه مواردى می‌شود؟ تیم ملى با چه ترکیبى و با چه تدابیر تاکتیکى و براى پیاده کردن کدام استراتژى، وارد زمین می‌شود؟
تمرین‌هاى روزهاى اخیر- که طولانى بود، اما ناقص هم بود و پرفایده هم نشد- چه بَر و چه میوه‌هایى دارد؟
غوغاى برخاسته از ناحیه سردار آزمون، که با «آن حرفش» بچگى کرد و هیاهوى بى‌نتیجه‌اى را راه انداخت، چگونه به واکنش آشتى‌جویانه‌اى منجر خواهد شد؟
از کیفیت عالى سامان قدوس که در لیگ فرانسه (لوشامپیونه) برتر از یک ستاره می‌درخشد، چگونه در تیم ملى استفاده خواهد شد؟ به نظر می‌رسد کى‌روش، بازیکن کلیدى خود را براى بازى‌هاى تهاجمی پیدا کرده.
کى‌روش، همه مردان جام جهانى‌اش را به میدان می‌فرستد یا تغییراتى را وارد و لازم می‌داند؟
تیم ملى جوان‌تر خواهد شد یا نه؟ تیم ملى سریع‌تر و تیزپاتر می‌شود آن‌هم با استفاده از عناصر سریع‌تر و تیزپاتر مثل قلى‌زاده، ترابى، دژاگه و نیز وریا غفورى یا با وزن حرکتى و سرعت پیشین، کنار می‌آید؟
با کى‌روش صحبت باید کرد. براى پیش‌بازى، مقابله کردن با بولیوى بد نیست، اما براى بازى تدارکاتى و آزمایشى، حریف اسم و رسم‌دارترى لازم است.
حق با کى‌روش است
٤- مرغ‌هاى کارلوس کى‌روش، همگى یک پا دارند. کى‌روش مردى ثابت‌عقیده و ثابت‌قدم است. او هنوز هم بازى با تیم‌هاى بزرگى مثل آرژانتین را، خالى از فایده براى تیم ملى می‌داند. کى‌روش به حریفان نوع دیگرى براى اعتلاى بازى تیم ملى باور دارد. به مقاومت‌هاى کمتر در مسابقه‌هاى تدارکاتى و به انگیزه‌هاى واقعى‌تر در دیدارهاى دوستانه.
کى‌روش نمی‌خواهد تیمش را دچار خودباختگى روحى کند. او خودباورى و تسلیم‌ناپذیرى تیمش را، آسان به دست نیاورده که به عقیده خودش، آسان هم از دستش بدهد. کى‌روش در این استدلالش، بى‌حق هم نیست.
تعطیلش کنید
دخالت باید کرد. کى‌روش و کرانچار را نپذیرید.
دخالت کنید. مثل یک رئیس پرقدرت و واقعى دخالت کنید.
بى‌عملى و نظاره‌گرى بس است. اجازه دعوا ندهید.