یادداشت| برانکو به جای گله حوصله کرد

خبرورزشی/علی بنی‌شیخ‌الاسلامی: فوتبال مرز ندارد. هم مربی خارجی خوب داریم، هم مربی ایرانی. هم مربی خارجی بد داریم و هم مربی ایرانی. تفکیک میان خوبی‌ها و بدهی‌های مربیان خارجی و ایرانی اشتباه محض است و ایضاً قیاس آنها. آنچه باعث تمایز می‌شود عملکرد است نه رنگ چشم‌ها و زبانی که سخن می‌گویند. برانکو قابل تحسین است، نه به این خاطر که کروات است بلکه به خاطر عملکردی که داشته. نمونه‌اش؛ پنجره پرسپولیس بسته شد. خوب‌ها یکی پس از دیگری رفتند. مهدی طارمی که خود باعث بسته شدن پنجره تیم شد، اولین نفری بود که رفت. بعد وحید امیری، صادق محرمی، فرشاد احمد زاده و... خبر از جدایی دادند و در این بین محسن ربیع‌خواه هم مصدوم شد. اوضاع برای پرسپولیس آنقدر دردناک بود که علی دایی و علی کریمی گفتند اگر جای بازیکنان تیم پرسپولیس بودند در این برهه از زمان در تیم می‌ماندند و بعد از باز شدن پنجره تیم راهی تیم‌های خارجی می‌شدند.
در همه این روز‌ها برانکو یک بار بسته شدن پنجره تیم و جدا شده‌ها و مصدوم شده‌ها را بهانه نکرد. غم به دل راه نداد و سعی کرد به مانده‌ها القا کند که شما بهترین هستند و با شما هم همان پرسپولیس قدیمی خواهیم بود و اینچنین هم شد.
بی‌تعارف اگر مربی ایرانی به جای برانکو بود، بار‌ها و بار‌ها غر می‌زد که آهای فلک پنجره بسته است، بازیکنان رفتند، دنیایی مصدوم داریم! حریف میلیون‌ها دلار خرج کرده و بهانه‌هایی از این دست. همه این اتفاقات نشان می‌دهد صبر و حوصله جواب می‌دهد و به جای گریه کردن برای ستاره‌ها با اعتماد می‌شود ستاره‌های جدید ساخت.
برخلاف آنکه می‌گویند برانکو با دست خالی راهی فینال لیگ قهرمانان آسیا شد، باید گفت: برانکو با اعتماد به بازیکنانی، چون آدام همتی تیم را به فینال برد و این هنر است. در این باره می‌توان خط‌های زیادی نوشت، اما در یک کلام باید گفت: برانکو به جای کوچک کردن تیمش به خاطر رفتن چند بازیکن، توانش را گذاشت تا به دیگر بازیکنانش بگوید شما هیچ چیز از جدا شده‌ها کم ندارید، چون شما هم بازیکن تیمی هستید به نام پرسپولیس. آفرین به برانکو.