به گزارش خبرورزشی، زینب ملکی با پا‌های ضربدری اش و بعد از عملش از ۱۲ سالگی فعالیت ورزشی خود را به طور جدی آغاز کرد و با علاقه‌ای که به والیبال نشسته داشت در سال ۸۶ به تیم ملی راه پیدا کرد، در همه سال‌هایی که عضو تیم ملی بود، کسب مدال برنز در بازی‌های پاراآسیایی گوانگ‌ژو ۲۰۱۰، نایب‌قهرمانی با تیم فولاد ماهان در جام باشگاه‌های آسیا، قهرمانی در مسابقات بین‌المللی خواهرخوانده اصفهان، دومی آسیا - اقیانوسیه، نایب‌قهرمانی در بازی‌های پاراآسیایی اینچئون، مقام پنجمی در مسابقات بین قاره‌ای چین، مقام پنجمی پارالمپیک ریو۲۰۱۶، کسب عنوان سوم در مسابقات آسیایی-اقیانوسیه چین، رتبه نهم مسابقات جهانی هلند و مدال نقره بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا ۲۰۱۸ از افتخارات او است تا اینکه در جاکارتا از تیم ملی خداحافظی کرد.
او در آغاز صحبت‌هایش از پوشیدن پیراهن تیم ملی برای اولین بار می‌گوید: «از بچگی آرزویم همین بود و از این اتفاق خیلی خوشحال بودم زیرا همه سختی‌ها را با موفقیت پشت‌سر گذاشتم و توانستم به هدفم برسم؛ خوشحالی‌ام وصف‌ناشدنی است.»
ملی‌پوش سابق، پارالمپیک ریو را هم جزو خاطرات خوبش می‌داند: «پارالمپیک ریو جذاب‌تر و لذت‌بخش‌تر از سایر رقابت‌ها بود، زیرا اولین حضورمان را تجربه می‌کردیم، اما بازی‌های پاراآسیایی اندونزی با شکست ژاپنی‌ها هم برایم خاطره‌آمیز شد. چرا که با این امکانات از سد حریفان همیشگی گذشتیم و مدال نقره گرفتیم.».
اما ملکی با خداحافظی اش همه را غافلگیر می‌کند: «یک عمل دیگر باید روی پاهایم انجام شود که فوق العاده سخت و سنگین است و نمی‌دانم که بعد از آن پزشک معالجم این اجازه را می‌دهد یا نه. به همین دلیل تصمیم گرفتم در اوج خداحافظی کنم و در جاکارتا رسماً اینکار را کردم. تصمیم بسیار سختی بود. دلم برای آن روز‌ها تنگ شده است.» ملکی در ادامه گفت: «خداحافظی تصمیم خیلی سختی بود، چون از بچگی با والیبال بزرگ شده بودم، روز‌های ناراحت‌کننده‌ای است، اما چاره‌ای جز این کار نداشتم زیرا سلامتی‌ام در اولویت قرار دارد. باید با این موضوع کنار بیایم و امیدوارم روز به روز شاهد موفقیت تیم و هم‌تیمی‌هایم باشم. واقعاً نمی‌توانم بیان کنم چرا که دلم برای تک‌تک آن روز‌ها تنگ می‌شود. این همه نتیجه و افتخار در میادین ملی فراموش‌شدنی نیست و همیشه در ذهن‌ها می‌ماند.»
او هر چند به آرزوی اصلی اش و مدال طلای پارالمپیک نرسید: «مقام‌های زیادی دارم، اما بزرگترین آرزویم مدال طلای پارالمپیک بود که به آن نرسیدم ولی بدانید از ورزش خداحافظی نکردم و قطعاً به خاطر سلامتی‌ام فعالیت ورزشی خواهم داشت و آن چیز‌هایی را که در این سال‌ها یاد گرفتم در اختیار علاقه‌مندان به این رشته قرار می‌دهم و امیدوارم که در این زمینه هم بتوانم موفق باشم.»
او در آغاز صحبت‌هایش از پوشیدن پیراهن تیم ملی برای اولین بار می‌گوید: «از بچگی آرزویم همین بود و از این اتفاق خیلی خوشحال بودم زیرا همه سختی‌ها را با موفقیت پشت‌سر گذاشتم و توانستم به هدفم برسم؛ خوشحالی‌ام وصف‌ناشدنی است.»
ملی‌پوش سابق، پارالمپیک ریو را هم جزو خاطرات خوبش می‌داند: «پارالمپیک ریو جذاب‌تر و لذت‌بخش‌تر از سایر رقابت‌ها بود، زیرا اولین حضورمان را تجربه می‌کردیم، اما بازی‌های پاراآسیایی اندونزی با شکست ژاپنی‌ها هم برایم خاطره‌آمیز شد. چرا که با این امکانات از سد حریفان همیشگی گذشتیم و مدال نقره گرفتیم.».
اما ملکی با خداحافظی اش همه را غافلگیر می‌کند: «یک عمل دیگر باید روی پاهایم انجام شود که فوق العاده سخت و سنگین است و نمی‌دانم که بعد از آن پزشک معالجم این اجازه را می‌دهد یا نه. به همین دلیل تصمیم گرفتم در اوج خداحافظی کنم و در جاکارتا رسماً اینکار را کردم. تصمیم بسیار سختی بود. دلم برای آن روز‌ها تنگ شده است.» ملکی در ادامه گفت: «خداحافظی تصمیم خیلی سختی بود، چون از بچگی با والیبال بزرگ شده بودم، روز‌های ناراحت‌کننده‌ای است، اما چاره‌ای جز این کار نداشتم زیرا سلامتی‌ام در اولویت قرار دارد. باید با این موضوع کنار بیایم و امیدوارم روز به روز شاهد موفقیت تیم و هم‌تیمی‌هایم باشم. واقعاً نمی‌توانم بیان کنم چرا که دلم برای تک‌تک آن روز‌ها تنگ می‌شود. این همه نتیجه و افتخار در میادین ملی فراموش‌شدنی نیست و همیشه در ذهن‌ها می‌ماند.»
او هر چند به آرزوی اصلی اش و مدال طلای پارالمپیک نرسید: «مقام‌های زیادی دارم، اما بزرگترین آرزویم مدال طلای پارالمپیک بود که به آن نرسیدم ولی بدانید از ورزش خداحافظی نکردم و قطعاً به خاطر سلامتی‌ام فعالیت ورزشی خواهم داشت و آن چیز‌هایی را که در این سال‌ها یاد گرفتم در اختیار علاقه‌مندان به این رشته قرار می‌دهم و امیدوارم که در این زمینه هم بتوانم موفق باشم.»
