خبرورزشی/ مهدی هژبری: دیروز فیلمی کوتاه از ورزشگاه خانگی گالاتاسرای از طریق کانال تلگرامی روزنامه خبرورزشی در فضای مجازی چرخید که ۴۰ هزار تماشاگر طرفدار این تیم را یک شب قبل از بازی با بشیکتاش در حال تمرین تشویق گالا نشان میداد. اگر این فیلم کوتاه را ندیدید، تعجب نکنید! بله، دقیقاً ۴۰ هزار تماشاگر یک شب قبل از بازی به ورزشگاه خانگی تیم محبوبشان رفته بودند تا هم گالا را در آخرین تمرین قبل از بازی تشویق کنند و هم با روشن کردن آتش و فشفشه و... بازیکنان و طرفداران بشیکتاش را از حضور در ورزشگاه خانگی حریف بترسانند. بشیکتاش هم وقتی میزبان گالا باشد، مشابه همین رفتار را از طرفدارانش میبینیم. آنها هم با گردهمایی اینچنینی در دل حریف وحشت میاندازند، اما موقع بازی، طرفدار هر تیم روی صندلی خودش نشسته و با هوادار رقیب هیچ کاری ندارد.
از آنهایی که میخواهند در فوتبال ایران و در شهرآورد سرخابی تهران، قانون ۹۰ به ۱۰ را اجرا کنند، دعوت میکنیم حتماً یک نگاه به این فیلم کوتاه بیندازند. انصافاً اگر بخواهیم ورزشگاه آزادی را ۹۰ به ۱۰ بین طرفداران دو تیم استقلال و پرسپولیس تقسیم کنیم، چه اتفاقی رخ میدهد؟ آیا تا وقتی صندلیها شمارهگذاری نشود و جایگاه هر تماشاگری در ورزشگاه مشخص نباشد، میتوان چنین ریسکی را در ایران انجام داد؟ آیا طرفداران آن تیمی که ۹۰ درصد ظرفیت ورزشگاه را در اختیار دارند، هواداران تیم رقیب را زنده میگذارند؟ اگر میخواهیم ادای خارجیها را دربیاوریم، اول کارشان را درست و اصولی یاد بگیریم. اجرای قانون ۹۰ به ۱۰ علاوه بر فرهنگسازی، پیشنیازهای اولیه دیگری هم دارد مثل شمارهگذاری صندلیها، نصب دوربینهای امنیتی و فراهم کردن زیرساختها برای ایجاد امنیت... انصافاً چند سال دیگر به این نقطه میرسیم؟ لطفاً همان موقع - هر وقت رسیدیم- از این وعدههای قشنگ بدهیم.
از آنهایی که میخواهند در فوتبال ایران و در شهرآورد سرخابی تهران، قانون ۹۰ به ۱۰ را اجرا کنند، دعوت میکنیم حتماً یک نگاه به این فیلم کوتاه بیندازند. انصافاً اگر بخواهیم ورزشگاه آزادی را ۹۰ به ۱۰ بین طرفداران دو تیم استقلال و پرسپولیس تقسیم کنیم، چه اتفاقی رخ میدهد؟ آیا تا وقتی صندلیها شمارهگذاری نشود و جایگاه هر تماشاگری در ورزشگاه مشخص نباشد، میتوان چنین ریسکی را در ایران انجام داد؟ آیا طرفداران آن تیمی که ۹۰ درصد ظرفیت ورزشگاه را در اختیار دارند، هواداران تیم رقیب را زنده میگذارند؟ اگر میخواهیم ادای خارجیها را دربیاوریم، اول کارشان را درست و اصولی یاد بگیریم. اجرای قانون ۹۰ به ۱۰ علاوه بر فرهنگسازی، پیشنیازهای اولیه دیگری هم دارد مثل شمارهگذاری صندلیها، نصب دوربینهای امنیتی و فراهم کردن زیرساختها برای ایجاد امنیت... انصافاً چند سال دیگر به این نقطه میرسیم؟ لطفاً همان موقع - هر وقت رسیدیم- از این وعدههای قشنگ بدهیم.