به گزارش خبرورزشی، این روز‌ها در رسانه‌های دنیا، از تیم ملی ایران به عنوان یکی از مهم‌ترین قدرت‌های فوتبال آسیا یاد می‌شود. تیمی که در جام جهانی درخشش بی نظیری داشت و در حالی که خیلی‌ها در کشورمان حتی فکرش را نمی‌کردند بتوانند یک تساوی از مراکش، پرتغال و اسپانیا بگیریم، اما کار را با ۴ امتیاز در مرحله گروهی به اتمام رساندیم و تا آخرین لحظات بازی با پرتغال، شانس صعود داشتیم.
اینها، دستاورد‌های یک مربی بزرگ در سطح جهانی است. کسی که خود را یک مدیر نه، بلکه یک رهبر می‌داند و واقعا نقش رهبری در تیم ملی را به بهترین شکل ممکن ایفا می‌کند. کمی که به گذشته برگردیم، با بازیکنانی مواجه می‌شویم که در اردو‌های تیم ملی، اعتصاب می‌کردند، به ساک پزشکی لگد می‌زدند، بر سر سرمربی تیم ملی فریاد می‌کشیدند، قهر می‌کردند، به اردوی تیم ملی نمی‌آمدند، علیه مربی تیم ملی مصاحبه می‌کردند، درگیری‌های فیزیکی در زمان تمرین و هنگام بازی‌ها داشتند و در یک کلام، شأن تیم ملی را حفظ نمی‌کردند.
حالا، اما زمان دیگری است. زمانی که کی روش را به عنوان یک رهبر در تیم ملی می‌بینیم و اوست که تیم ایران را به ثبات تاکتیکی و حرکتی واداشته است. کارلو آنجلوتی در مصاحبه با مایک فورد، حرف بسیار مهمی به زبان آورد: «سبک من در رهبری، بخشی از خودِ من است، مطالق با سیرت من و ارکان اصلی شخصیتم.» و این جمله در کتاب «رهبری عملگرا» منتشر شده است. این جمله را می‌توانیم در مورد کارلوس کی روش هم به کار ببریم. کسی که سیرت یک رهبر کاریزماتیک در فوتبال را داراست و رهبری کردن یک تیم، از ارکان اصلی شخصیتش به حساب می‌آید.
با حضور کی روش، خیال مان از تیم ملی راحت است؛ همیشه برای برد به زمین می‌رویم و تا آخرین لحظه، تیم ملی کشورمان دست از حمله و دفاع جانانه برنمی دارد. ایران با سبک و سیاق کاری کی روش، تیمی نیست که به راحتی اسیر شود و دست هایش را مقابل هر حریفی، بالا ببرد. همین امید، همین اعتماد، همین قدرت و همین شرایط فوق العاده‌ای که داریم هم به خاطر وجود کسی مثل کی روش رقم خورده است. کاش این‌ها را فراموش نکنیم!