خبرورزشی/ جهانگیر کوثری؛ امان شهری است که حالا در فوتبال ما برای صعود به جام جهانی می‌تواند سرنوشت‌ساز باشد. امان را در عربی عَمان می‌نویسند، اما نه عُمان که خود کشور مستقلی است. امان بیش از دو میلیون نفر جمعیت دارد و یک‌پنجم جمعیت کل اردن را تشکیل می‌دهد. پادشاهی اردن کشور ثروتمندی نیست و اگر کمک‌های کشور‌های عربی و آمریکا و انگلیس نباشد به سختی به حیات خود ادامه می‌دهد. امان پیش از میلاد هم از شهر‌های مهم بوده و دو دهه هم تحت سلطه ایرانی‌ها بود. از کربلا می‌توان در اتوبان النصر با ماشین رسید لب مرز اردن و آمد به ورزشگاهی که نبرد سخت ایران با عراق قرار است فردا در آنجا برگزار شود. آب و هوای اردن در شرایط فعلی برای ما مناسب است و عراق از چند روز قبل در آنجا اردو زده است. شکست تلخ ما از بحرین کار ما را سخت کرده است و در مرز حساس گروه قرار گرفته‌ایم. ورزشگاه و تماشاگر با عراق است و تنها حربه ما بازی برتر مقابل حریف است. سرکو کاتانچ مربی عراق تمام لژیونر‌های خود را خبر کرده است. علی عدنان، سولاکار، مهند علی، بشار رسن و همام طارق که همه چهره‌ای آشنا برای فوتبال به حساب می‌آیند. بردن این عراق کار آسانی نیست و حوادث می‌تواند در آن نقش داشته باشد. حوادثی، چون اخراج ناگهانی یک بازیکن و یا یک ضربه پنالتی مشکوک و یا درگیری‌های داخل میدان. سیاست رفتاری بازیکنان ما باید جزو تاکتیک گروهی ما باشد. آقای ساکت سرپرست تیم یا هر شخص دیگری این مسئولیت با شماست که از نظر رفتاری صحبت‌های لازم را با بازیکنان قبل از بازی، قبل از توضیحات فنی ویلموتس انجام دهید. کاپیتان تیم وظیفه دارد تا تمام درگیری‌های داخل میدان را مدیریت کند، احساساتی نشود، اگر گلی زدیم او به مانند بقیه اسیر و داخل احساسات نشود و از بازی، از استقرار، از تمرکز و از تدبیر دور نشود. این بازی قبل از برتری‌های فنی نیازمند مهندسی روانی است؛ به دلیل شرایط سیاسی حاد عراق آن‌ها عصبی خواهند بود و باید ما به مانند آن‌ها اسیر این مسئله نشویم. شاید درگیری دو بازیکن از طرفین، یک نزاع جمعی به وجود آورد. کاپیتان ما در داخل میدان و سرپرست تیم از روی نیمکت باید سریع این درگیری را تمام کنند. برخورد دوستانه و برادرانه با عراقی‌ها از ابتدای بازی و رفتار توأم با احترام می‌تواند به جو کلی بازی کمک کند. ما به این فاکتور‌ها نیاز شدید داریم. از نظر فنی دو تیم برتری محسوسی به یکدیگر ندارند و بازی سختی است. در واقع این بازی یک دیپلماسی فوتبالی می‌خواهد که ویلموتس ریشه آن را نمی‌داند که عراق و ایران چه بوده‌اند و چه کرده‌اند و حالا در این نقطه قرار دارند. احترام به سکوها، پرهیز از رفتار‌های ضد تماشاگر، ضد داور و ضد حریف در این بازی لازم است و برای ما برتری می‌آورد، به ویژه بیرانوند که باید مهربان‌ترین روز خود را داشته باشد. احترام به حریف و کمک کردن به او و دستگیری از آن‌ها و انجام یک بازی جوانمردانه یا منصفانه یا انسانی که ناشی از فرهنگ یک ایرانی است. بیشتر از توضیح فنی، این رفتار‌ها می‌تواند از زبان سرپرست تیم بازگو شود تا ما از این بازی سربلند بیرون بیاییم.