به گزارش خبرورزشی، اورتون موفق شد کارلو آنچلوتی، سرمربی خوش نام ایتالیایی را استخدام کند. اگرچه این خبر برای هواداران اورتون بسیار جذاب است ولی سؤال اصلی که در همین یکی دو روزه زیاد پرسیده شده این است که آیا اورتون در حد و اندازه‌های مربی‌ای مثل آنچلوتی است؟ اصلاً چرا آنچلوتی اورتون، رقیب دیرینه لیورپول را انتخاب کرده و در این تیم چه کاری می‌تواند انجام دهد؟ جیمی کاراگر، بازیکن سابق لیورپول که این روزها به عنوان مفسر شبکه تلویزیونی «اسکای‌اسپورتس» فعالیت می‌کند یکی از اولین افرادی است که نسبت به اعلام رسمی این خبر واکنش نشان می‌دهد و تعجبش از چنین انتخابی را بروز می‌دهد. «راستش را بخواهید غافلگیر شدم که کسی مثل آنچلوتی هدایت تیم اورتون را به عهده گرفته است.» کَرَگر که خودش در کودکی طرفدار اورتون بوده و بعدها به عنوان یکی از ستاره‌های لیورپول چهره شد، تنها کسی نیست که از رفتن آنچلوتی به اورتون غافلگیر شده است. به زعم بسیاری از کارشناسان این انتخاب از سوی مرد ایتالیایی بسیار عجیب است. کَرَگر در ادامه می گوید: «آنچلوتی مربی است که همیشه تیم‌های بزرگی را هدایت کرده است. چیزی که این مربی به آن عادت داشت این بود که تیم بزرگی را بگیرد و بعد با یکسری تغییرات ریز آنها را تبدیل به تیم بهتری در رقابت‌ها کند، به ویژه در رقابت‌هایی مثل لیگ قهرمانان اروپا.» با نگاهی به کارنامه سرمربیگری آنچلوتی در دنیای فوتبال می شود پی برد که حق با جیمی است. کارلتو کارش در عرصه مربیگری را با تیم رجینا شروع کرد و بعد در پارما خودش را به عنوان یکی از مربیان صاحب سبک دنیا معرفی کرد. از اینجا به بعد است که او همیشه هدایت تیم‌های بزرگ را به عهده گرفته است: میلان، چلسی، پاری‌سن‌ژرمن، رئال‌مادرید، بایرن‌مونیخ و ناپولی.

حالا مردی که 3 قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا دارد و 4 بار هم لیگ‌های داخلی کشورهای مختلف را برده پا به گودیسون پارک گذاشته تا هدایت تیمی را به دست بگیرد که رسماً از سال 1995 به این طرف هیچ جام مهمی به دست نیاورده و هرگز در طول تاریخ نتوانسته جواز حضور در رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا را به دست بیاورد. خلاصه کلام اینکه کارلتو و اورتون دو دنیای کاملاً متفاوتی هستند که حالا به هم رسیده و متحد شده‌اند.

آنچلوتی که همین یکی دو هفته پیش از ناپولی اخراج شد، خیلی سریع هدایت اورتون را به عهده گرفت؛ او در حالی که می توانست 6 ماه دوم سال را استراحت کند و احتمالا از آغاز فصل جدید با تیم بزرگی در اروپا به فوتبال برگردد ترجیح داد خیلی سریع به تیمی مثل اورتون برود و دوباره تب فوتبال را در خون هایش حس کند. حالا وقت آن رسیده که دوباره همان سوال اول مطرح شود: چرا آنچلوتی اورتون را انتخاب کرد؟

دستمزد 13.5 میلیون یورویی

شاید عجیب به نظر برسد ولی در این انتخاب پول نقش زیادی ایفا کرده است. به نظر می‌رسد اولین دلیلی که باعث شده کارلتو تافی‌ها را انتخاب کند همین رقم دستمزدش است. او با امضای قرارداد جدیدش قرار است سالیانه دستمزد باورنکردنی 13.5 میلیون یورو از فرهاد مشیری، مالک ایرانی-بریتانیایی اورون بگیرد. در لیگ برتر حالا فقط پپ گواردیولا و ژوزه مورینیو هستند که دستمزدی بیشتر از آنچلوتی می‌گیرند، هرچند که با نگاهی به کارنامه آنچلوتی در دنیای مربیگری به نظر می‌رسد این رقم برای او چندان هم زیاد نیست. البته که فرهاد مشیری هم الان هفته‌ها است تلاش می‌کند در لیگ برتر جایی که به «هالیوود فوتبال» معروف شده، بجنگد و برای تیمش دستاورد مهمی داشته باشد.

پروژه طولانی مدت

تلاش فرهاد مشیری برای ساختن تیمی در بریتانیا که توان رقابت کردن با غول‌های جزیره را داشته باشد فقط معطوف به همین هفته‌ها نمی‌شود؛ به طور دقیق‌تر او از سال 2016 وارد میدان این جنگ شده و در این راه از کشیدن چک‌های میلیون دلاری واهمه نداشته است. نمونه‌اش را می شود در حرید بازیکنان گران‌قیمت برای این تیم یافت: او نزدیک به 50 میلیون یورو برای سیگوردسن هزینه کرد، نزدیک به 40 میلیون برای ریچارلیسون و تقریبا نزدیک به 30 میلیون یورو هم برای الکس ایووبی. به همین خاطر است که وقتی فرصت همکاری با آنچلوتی دست داد او ترجیح داد با بیشتر خواسته‌های این مرد ایتالیایی کنار بیاید چون می‌دانست فرصت بی‌نظیری نصیبش شده است. مشیری به خوبی می‌داند حضور فردی مثل آنچلوتی در تیمش، وزن باشگاه را حسابی بالا می‌برد. این قصه برای آنچلوتی اما روایت متفاوتی دارد. او زمانی که تیم‌های بزرگ را هدایت می‌کرد همواره در ذهنش به دنبال اهداف خودش می‌گشت. اهدافی که رسانه‌های ایتالیایی چندباری از آن پرده برداشته و نوشتند کارلتو دنبال مربیگری در تیمی است که بتواند پروژه خودش را در آن پیاده کند. قرارداد 4 سال و نیمه‌ای که او با اورتون بسته حالا به خوبی این فرصت را در اختیارش می‌گذارد تا به اهداف بلندمدتی که برای کار در یک باشگاه نیاز دارد برسد. او مدت‌ها دنبال فرصتی می‌گشت تا خودش تیمی بسازد که رفته رفته تبدیل به یکی از قدرت‌ها شده و بتواند با خواسته هواداران همخوانی داشته باشد. در این میان البته او نیاز به باشگاهی هم داشت که توان برآورده کردن خواسته‌های مالی‎اش را داشته باشد و ستاره‌های مورد نیازش را بخرد.

حرفه‌ای‌گری انگلیس

ستاره‌ها در لیگ انگلیس فراوان هستند. این موضوع هم می‌تواند یکی از دلایل انتخاب کارلتو باشد. آنچلوتی هم که بارها در مصاحبه‌هایش خبر داده که بیش از آنکه دلتنگ لالیگا یا سری A باشد دلتنگ حضور مجدد در لیگ برتر انگلیس است. واقعیت هم اما این است که لیگ برتر انگلیس در دنیای فوتبالی‌ها جایی به خصوص دارد؛ مکانی که صفر تا صدش حرفه‌ای است و جایی برای آماتورها ندارد. به لطف بودجه کلانی که در این لیگ وارد چرخه شده باشگاه‌ها زیرساخت‌های فوق مدرنی دارند و از این حیث هم اختلاف فاحشی با سایر لیگ‌های دنیا دارند. همین نگاه حرفه‌ای‌گری در انگلیس هم دلیلی برای انتخاب آنچلوتی است. تجربه‌اش در ناپولی او را از زیاده روی در اتفاقات سری A دلزده کرد. زیرساخت‌های نه چندان آماده در ورزشگاه سن‌پائولو، چالش‌های هر روزه‌اش با توهین‌های نژادی و دلزدگی‌اش از سوت‌های مشکوک هواداران چیزی نبود که با آرمان‌های کارلتو تطبیق داشته باشد. اگرچه او پیش‌تر هم چنین تجربیاتی داشته ولی به این گستردگی نبودند.

حالا اما با توجه به همه دلایل عنوان شده باید گفت آنچلوتی با انتخاب اورتون دست به ریسک زده. اگر تیم بزرگی در اروپا را قبول می‌کرد با توجه به تجربیات و تمایل ستاره‌ها برای بازی کردن زیر دست او، می‌شد درباره موفقیتش به صورت حتمی حرف زد ولی ساختن یک پروژه از صفر تا صد، حتی با صددرصد اختیارات، تقریباً چیزی جدید برای این مرد ایتالیایی است. اینجا هم دوباره کَرَگر سعی میکند جمع‌بندی نهایی را انجام دهد. «رونالد کومان مربی بزرگی بود ولی هرگز با ریتمی که باشگاه از او توقع داشت نتوانست برسد. بزرگترین نگرانی من برای انچلوتی هم همین است: او دوران مربیگری خارق‌العاده‌ای داشته و حالا با توجه به سن و سالش (60) کاری را انتخاب کرده که پیش‌تر زیاد انجامش نداده است...»