سرمقاله| ما را به شیخ سلمان امیدی نیست

خبرورزشی/ مهدی هژبری؛ روز‌هایی که فوتبال ما «پادوی» شیخ سلمان شده بود و برای ریاست این مرد بحرینی در AFC رأی جمع می‌کرد، چند باری از سران وقت فدراسیون فوتبال‌مان پرسیدیم با چه استراتژی و تفکری دنباله‌رو شیخ سلمان شده‌اند و از رئیس شدن یک تاجر و شاهزاده بحرینی چه سودی نصیب فوتبال ایران می‌شود؟ اما هر بار آقایان پوزخندی زدند و طوری وانمود کردند که انگار آنچه ما در آیینه می‌بینیم آن‌ها چند برابرش را در خشت خام می‌بینند و سری به نشانه تأسف تکان دادند که رسانه‌ها از هیچ چیز خبر ندارند و فقط انتقاد می‌کنند! آن انتقاد‌ها را مثل بسیاری از نقد‌ها ناشنیده گرفتند و حالا که شیخ سلمان هفتمین سال ریاستش در کنفدراسیون فوتبال آسیا را تجربه می‌کند، جا دارد از عقل کل‌ها بپرسیم از اردیبهشت ۱۳۹۲ که سلمان ابراهیم آل‌خلیفه بحرینی در رقابت با راوی ماکودی تایلندی و یوسف سرکال اماراتی، رئیس فوتبال آسیا شد کدام تصمیم را به نفع فوتبال ایران گرفت و کجا هوای فوتبال ما را داشت؟
همان زمان هم گفتیم و نوشتیم شاهزاده بحرینی که با حمایت عربستان و کویت (رئیس فدراسیون فوتبال عربستان و شیخ احمدفهد رئیس کویتی شورای المپیک آسیا) رئیس AFC شده، هرگز نمی‌تواند خود را از زیر نفوذ و سلطه سعودی‌ها خارج کند و خیلی زود جایگاه ما تا حد سیاهی‌لشکر فوتبال آسیا نزول پیدا می‌کند و امروز متأسفانه همین اتفاق را به وضوح می‌بینیم.
امروز هم امیدی به حمایت شیخ سلمان نداریم هر چند او قول بررسی دوباره داده، اما ترجیح می‌دهیم به احتمال دخالت اینفانتینو دل ببندیم و الکی دل خوش به وعده شاهزاده بحرینی نباشیم. شاید- فقط شاید- رئیس فیفا به نفع ما گامی بردارد، اما مرد بحرینی که تحت نفوذ عربستانی‌ها و سایر کشور‌های عربی است هرگز خیرش به فوتبال ایران نرسیده و نمی‌رسد. شاید او برای برخی افراد منفعت داشته باشد، اما برای فوتبال ما هیچ نفعی ندارد که ندارد.