حرف‌های خواندنی زوج ملی پوش کانوپولو؛ کنار هم آرامش می‌گیریم

زمان مطالعه: ۱ دقیقه

محمدعلی مولایی و الهه پورعبدیان، کاپیتان تیم‌های ملی کانوپولو می گویند: در کرج فضا برای تمرین نداشتیم، اما اینجا اگر هوا خوب باشد به دریا می‌زنیم. بیشتر تمرینات هوازی و تمریناتی برای اینکه بدن‌مان افت نکند داریم.

منهای فوتبال » قایق‌رانیخبرورزشی/ پوریا عسگری؛زوج ورزشی در ایران کم نداشته‌ایم، اما زوجی که درباره‌شان نوشته‌ایم متفاوت هستند. چراکه رشته ورزشی‌شان هم متفاوت است. آن‌ها نه فوتبالی هستند نه والیبالی و نه بسکتبالی. بدون شک اسم کانوپولو به گوش تان خورده است. همان رشته هیجان‌انگیز قایقرانی. حالا جالب‌تر وقتی است که بشنوید محمدعلی مولایی و الهه پورعبدیان، کاپیتان تیم‌های ملی هستند و در روز‌های کرونایی چطور تمرین می‌کنند. قطعاً در خانه‌شان استخر قهرمانی ندارند. به همین دلیل مصاحبه‌شان را بخوانید که خالی از لطف نیست.

از روز‌های کرونایی چه خبر؟

مولایی: تمرینات تخصصی که کلاً تعطیل شده. کرونا کل ورزش دنیا را تحت تأثیر قرار داده است. المپیک و خیلی از مسابقات جهانی هم کنسل شده است.

پورعبدیان: شرایط جوری شد که مسابقات عقب افتاد. من هم شمالی هستم و با همسرم تصمیم گرفتیم در این شرایط به شمال بیاییم.

این روز‌ها تجربه جدیدی برای شماست، چطور تجربه‌ای؟

مولایی: ما یک ماه کاملاً در خانه خودمان در کرج بودیم. می‌خواستیم بعد از آرام شدن اوضاع به شمال بیاییم که وقتی دیدیم اوضاع آرام نمی‌شود به اینجا آمدیم، چون شرایط اینجا از همه نظر بهتر است. این روز‌ها را کلاً کسی در دنیا تجربه نکرده و هیچ‌کس فکرش را هم نمی‌کرد که شرایط دنیا این‌طور شود.

پورعبدیان: ما همیشه ۶ ماه از سال در اردو بودیم و ۶ ماه هم درگیر مسابقات لیگ بودیم، اما کرونا و قرنطینه خانگی تجربه جدیدی است، من هم از شرایط استفاده می‌کنم و وقت بیشتری در خانه می‌گذارم.

چطور خودتان را در خانه سرگرم می‌کنید؟

مولایی: بیشتر با دیدن فیلم و سریال یا بازی‌های دسته‌جمعی. درسته که شما با هم این روز‌ها در خانه تمرین می‌کنید؟

مولایی: در کرج فضا برای تمرین نداشتیم، اما اینجا اگر هوا خوب باشد به دریا می‌زنیم. بیشتر تمرینات هوازی و تمریناتی برای اینکه بدن‌مان افت نکند داریم، اما کانوپولو، تیمی است و برای بودن در شرایط مسابقه باید تیمی تمرین کرد که همه با هم هماهنگ باشند.

پورعبدیان: اینجا گاهی در دریا تمرین می‌کنیم و گاهی تمرینات آمادگی جسمانی، اما در کل من هم با علی موافقم و باید تیمی تمرین کرد تا به شرایط خوبی برسیم. امسال مسابقه قهرمانی آسیا و جهانی دارید که به تعویق افتاده؟

مولایی: مسابقات جهانی داشتیم که عقب افتاد. شاید تقویم بازی‌ها کلاً عوض شود. فعلاً هیچ چیزی مشخص نیست و ما بلاتکلیف هستیم.

پورعبدیان:، چون جهانی به سال بعد موکول شده، فکر می‌کنم تاریخ قهرمانی آسیای سال بعد هم تغییر کند، اما نزدیک به هم باشند رقابت‌ها. ولی قطعاً قهرمانی برگزار می‌شود، چون ایران میزبان دوره قبل بود که برگزار نشد. چی شد به کانوپولو آمدید؟

مولایی: خواهرم مرا با آن آشنا کرد. من قایقرانی را در مجموعه ورزشی آزادی شروع کردم، چراکه کانوپولو توپی و آبی بود. از سال ۸۶ که به تیم ملی رسیدم تا حالا ملی‌پوشم.

پورعبدیان: من از سال ۸۷ در استان خودمان، گیلان و باشگاه ملوان بندرانزلی شروع کردم. قبل از کانوپولو هم کایاک کار می‌کردم. از سال ۸۹ به تیم ملی کانوپولو رسیدم تا حالا هم هستم. کانوپولو به نسبت رشته‌های دیگر قایقرانی انگار شرایط سخت‌تری دارد و حتی کمتر شناخته شده، نه؟

مولایی: متأسفانه کمتر شناخته شده است. این هم چند دلیل دارد؛ اول نبود اسپانسر، دوم رشته‌هایی مثل روئینگ و بادبانی و... در المپیک و بازی‌های آسیایی هستند.

پورعبدیان: اسپانسر و پخش زنده خیلی مهم است. همه که برای دیدن بازی‌ها به استادیوم نمی‌آیند. البته حمایت وزارت ورزش هم می‌تواند خیلی تأثیرگذار باشد. چون ما رشته المپیکی نیستیم، نباید از کمیته ملی المپیک توقع حمایت داشته باشیم. البته در بازی‌های آسیایی جاکارتا به صورت آزمایشی بودیم، مردان چهارم شدند و ما اول. دوره بعدی در این بازی‌ها حضور داریم. تا حالا شده اطرافیان به شما بگویند چرا نرفتید فوتبال یا رشته‌های پرطرفدار؟

پورعبدیان: نمی‌شود بگویم تا حالا به ما نگفته‌اند، اما من راضی هستم. بعضی‌اوقات که خودمان را با بقیه رشته‌ها مقایسه می‌کنم و تبعیض‌ها را می‌بینم، مثل همین بازی‌های آسیایی که رفتیم، اما این فقط مخصوص آن لحظه بود، اگر دوباره به عقب برگردم باز هم کانوپولو را انتخاب می‌کنم. چون احساس می‌کنم در این رشته موفقم. مقام‌ها و مدال‌های زیادی گرفتم و خوشحالم.

مولایی: از این حرف‌ها زیاد می‌زنند مخصوصاً به من، چون در تیم پایه فوتبال پرسپولیس هم بازی می‌کردم، اما آن موقع به این چیز‌ها فکر نمی‌کردم. البته اصلاً پشیمان نیستم. لحظات شاد و غمگین زیادی اینجا داشتم. چه شد که با هم ازدواج کردید؟

مولایی: من همسرم را در محیط اردو‌ها از همان سال ۸۹ که به تیم ملی آمد دیدم. دیگر شرایط جوری پیش رفت که با هم ازدواج کردیم. تا حالا در همه اردو‌ها با هم بودید؟

مولایی: از همان موقع تا حالا به‌جز دو اردو، در همه اردو‌ها با هم بودیم. یکی قهرمانی جهان بود که مردان نبودند، بعد هم بازی‌های آسیایی جاکارتا که تیم ب مردان اعزام شد.

پورعبدیان: مسابقات کانوپولو همیشه متمرکز است. حتی لیگ‌های داخلی. این موضوع که همیشه با هم هستیم خیلی خوب است. بچه‌ها همیشه می‌گویند خوب است که انگیزه‌ات بیشتر می‌شود. زندگی دو کانوپولویی با هم چطور است؟

مولایی: خیلی عالی است. اینکه دغدغه‌های هر دو نفر ما یکی است و همدیگر را درک می‌کنیم خیلی خوب است. کنار هم آرامش داریم، حضور همسرم در مسابقات هم به من انگیزه مضاعف می‌دهد. زندگی مشترک‌مان هم که خیلی خوب است.

پورعبدیان: اینکه هر دو در یک موقعیت هستیم عالی است و درک بهتر از همدیگر باعث بهتر شدن شرایط زندگی‌مان می‌شود. اینکه شما دو نفر ورزشکار یک رشته هستید، چقدر به پیشرفت تان کمک می‌کند؟

پورعبدیان: این سؤال را من اول جواب می‌دهم، همسرم سطح و تجربه اش از من بیشتر است، زمانی که من به کانوپولو آمدم او دو طلای آسیایی داشت. واقعاً خیلی به پیشرفت من کمک کرد. من ۲، ۳ سال اول به نوعی خسته شده بودم، اما به خاطر همسرم ماندم و حالا از نظر خودم موفقم.

مولایی: قطعاً برای من هم خیلی تأثیر مثبت داشته، هیچ‌کس مثل همسرم به من مشاوره نمی‌دهد و مرا آنالیز نمی‌کند. هر کسی در بازی اشتباهاتی می‌کند، اما کسی باید باشد که درست آن‌ها را بگوید که باعث پیشرفتش شود، ما از پیشرفت هم انگیزه می‌گیریم. باشگاه‌های‌تان را با هم انتخاب می‌کنید؟

پورعبدیان: تا حالا فقط سه سال هم‌تیمی بودیم آن هم به خاطر شرایط مالی و خوبی تیم.

مولایی: اینکه به چه تیمی برویم بستگی به پیشنهاد‌ها و شرایط دارد. به تیم‌های پرقدرت و با شرایط بهتر می‌رویم. پولی که از ورزش می‌گیرید راضی‌کننده است؟

مولایی: اصلاً. مبلغی که می‌گیریم قابل گفتن نیست و نمی‌شود پس‌انداز کرد. هر کسی به کانوپولو می‌آید، اول و دوم برای دل خودش است، سوم برای اینکه ورزش کرده باشد. قبلاً شرایط بهتر بود، اما دو سالی فدراسیون تعلیق بود و لیگ نداشتیم، اسپانسر‌ها دلسرد شدند. درآمد دیگری هم دارید؟

مولایی: من، چون درگیر مسابقات و تمرین هستیم، پاره‌وقت دکوراسیون داخلی انجام می‌دهم.

پورعبدیان: من مربی و ناجی غریق هستم. گاهی اوقات مشغول این کار می‌شوم. یا شاگرد دارم یا همان نجات غریقی را انجام می‌دهم، اما به خاطر تمرینات و مسابقات نمی‌شود با استخر قرارداد یک ساله ببندم. فدراسیون هم ۵ ساله که حقوق زمانی که در اردو هستیم را نداده. بعد از بازنشستگی این شغل‌ها را ادامه می‌دهید یا می‌خواهید مربی شوید؟

مولایی: به خاطر شرایط کنونی، قیمت دلار و سختی وارد شدن جنس زیاد به این شغل فکر نمی‌کنم. دوست داشتم در رشته تحصیلی‌ام یعنی تربیت‌بدنی کار کنم، اما شرایط سخت است، بنابراین به کار‌های دیگر فکر می‌کنم، اما به فکر مربیگری هم هستم.

پورعبدیان: من این چند سال در لیگ هم مربیگری کرده‌ام که هر دو سال قهرمان شدیم، اما به مربیگری در تیم ملی فکر نمی‌کنم. برای آینده هم با اینکه لیسانس تربیت‌بدنی دارم، اما در رشته حقوق ثبت‌نام کردم و می‌خواهم در آینده وکالت کنم. شما چطور کنار تمرینات کانوپولو به کار‌های خانه می‌رسید؟

پورعبدیان: من همه وقتم را برای تمرین نمی‌گذارم. برنامه‌ریزی می‌کنم تا به همه کارهایم برسم. البته اولویت اولم تمریناتم است. حرفی مانده؟

پورعبدیان: فقط تشکر ویژه دارم از مادرم که همیشه مرا به سمت ورزش هل داد. او بیشتر از من به فکر موفقیتم بود. من فکرش را هم نمی‌کردم روزی من و همسرم هر دو کاپیتان باشیم.

مولایی: من هم از خانواده‌ام خیلی ممنونم که همیشه حمایتم کردند. همچنین خانواده همسرم که ما را خیلی درک کردند و شرطی برای ازدواج ما نگذاشتند. الان هم به خاطر خانواده‌های‌مان در آرامشیم.

وب‌گردی و دیدنی‌های ورزش

لینک کوتاه

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.

نام

ایمیل

نظر شما *