خبرورزشی/ علی جوادی؛ محمدرضا طالقانی دیروز در تلویزیون درباره روز‌های مسئولیتش در فدراسیون کشتی گفت. آن روز‌ها را خوب به یاد دارم. سال ۱۹۹۸ که بعد از سال‌ها در تهران قهرمان جهان شدیم، طالقانی مرد شماره یک فدراسیون کشتی بود. آن سال رسول خادم مرد نجیب ورزش ما ۱۰۰ کیلو داشت و پذیرفت که در ۱۳۰ کیلو کشتی بگیرد. فینال او با فولاد سخت کوبایی، آلکسیس رودریگز، اشک خیلی‌ها را در سالن ۱۲ هزار نفری درآورد و با همان ۹ امتیاز رسول قهرمان جهان شدیم تا بالاتر از روسیه بایستیم.
آن قهرمانی و افتخارات بسیاری را در کشتی مدیون سختکوشی و عشق محمدرضا طالقانی هستیم. او مردانه جنگید و حق کشتی را گرفت، اما در میان مدیران ورزش ما یکی پیدا شده که بپرسد طالقانی برای ورزش ما چه کرد و ورزش ما چه پاسخی به طالقانی داد؟ پرسیدیم که در کشتی چه کرد و ما چگونه پاسخش را دادیم؟ مدیران ما از خود پرسیدند که چرا آن گونه در فدراسیون ورزش‌های زورخانه‌ای با طالقانی رفتار شد و آن رفتار، جوانمردانه بود؟
طالقانی دیروز درباره تشنج دختر خردسالش به دلیل زنگ نابهنگام تلفن در ساعات نیمه‌شب حرف زد و از این گفت که آن آسیب تا امروز او و دختر عزیزش را رها نکرده است.
کاش همین خاطره، زنگ بیدارباشی برای مدیران ما باشد تا از کسانی که برای ورزش ایران عرق ریختند و به آن عرق داشتند تجلیل کنند. کاش همین خاطره، زنگ هشداری باشد تا دل نازنین‌شان را که در گذشته شکسته‌ایم، بند بزنیم. کاش با عاشقان ورزش ایران، کمی مهربان‌تر باشیم.
