خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛ چند روز قبل علی دایی یک توصیه دوستانه به همه فوتبالی‌ها کرد، توصیه ای که بازنشر دوباره آن لازم است؛
«دوستان عزیزم، این فوتبال و زندگی کوتاه، ارزش این همه حاشیه، جدل و بی‌حرمتی را ندارد. از همه فوتبالی‌ها می‌خواهم طرفدار هر تیم و هر رنگی که هستید حرمت‌ها را حفظ کنید، مخصوصا در این روزهای سخت که جامعه و خانواده ها درگیر مشکلات بسیار بزرگتری هستند.»
این پیام که در واژه‌های آن می‌توان پختگی و دلسوزی را حس کرد، با واکنش‌هایی در فضای حقیقی و مجازی مواجه شد که عموما نیز متاسفانه در سطح می‌لغزید. منتقدان دایی، فحوای پیام او را با سیاهه‌ای از درگیری‌های متعدد او در فوتبال مقایسه کردند و مدعی شدند علی دایی چرا همه فوتبالی‌ها را دعوت به دوستی و آرامش می‌کند؟
دوستان، ما واقعا در فوتبال و زندگی به دنبال چه هستیم؟ زدن و کوبیدن یکدیگر؟ اگر دایی هم در مقاطعی از زمان، شور و هیاهوی فوتبالی خود را با مناقشه‌های بی‌حاصل پیوند میزد، حالا پس از گذشت زمان به تجربیاتی رسیده که این پیام صلح‌جویانه را صادر می‌کند. اگر او هم مثل خیلی‌ها بر طبل کنایه و انتقام بی‌حاصل می‌کوبید خوب بود؟
آنهایی که درگیری‌ها و چالش‌های دایی در گذشته را به رخ می‌شکند لابد فراموش کرده‌اند او امروز یک مرد پنجاه ساله با کوله‌باری از تجربه است. در فوتبالی که هر طفل از راه رسیده ای برایش تعیین تکلیف می‌کند و مدیران غیرفوتبالی و غیرمرتبط با این ورزش همه‌کاره‌اش شده اند و برایش تعیین تکلیف می‌کنند، در فوتبالی که متاسفانه به ورشکستگی اقتصادی و مدیریتی رسیده و بوی انتقام و کینه‌جویی افراد فعال در آن، همه جای شهر را فرا گرفته آنچه دایی گفت باید اصول اولیه باشد؛ نه اینکه به بهانه یک پیام اینستاگرامی، تمسخر و دست انداختن طرف مقابل تبدیل به سخن اول و آخر شود.
اندیشمندان، هر سخنی را ابتدا بررسی کرده و سپس خوب فکر می‌کنند. مهم نیست چه کسی حرف درست را می‌زند. اصل، حرف صحیح و سیاست خردورزانه است. اینکه دایی این پیام را فرستاده یا هر شخص دیگری در درجه نخست فاقد اهمیت است. اول ببینیم محتوای پیام و حرفی که زده شده چیست؛ ما در در تاریخ فوتبال ایران از همین پشت‌هم‌اندازی‌ها و حمله‌های بی‌نتیجه ضربه خورده‌ایم؛ این نکته را هیچ‌وقت فراموش نکنید.
