خبرورزشی/ مهری رنجبر؛ «دلواپسان با زدن من، خودزنی می‌کنند.» این جواب احسان حدادی پرتابگر دیسک المپیکی برای منتقدانش است؛ آنهایی که مخالف سرسخت سفر او به آلمان هستند چرا که آنها معتقدند در ایران هم می‌توانست جراحی کند، آن هم با هزینه کمتر. نایب‌قهرمان پرتاب دیسک المپیک ۲۰۱۲ لندن بیشتر ناراحت است که منتقدان مردم را رو در روی او قرار می‌دهند. 

تو قرار بود هفته پیش جراحی کنی، پس چه شد؟
درست می‌گویید، من قرار بود چهارشنبه هفته قبل جراحی کنم اما وقتی آزمایش دادم، یکسری آیتم‌ها بالا و پایین بود و به همین دلیل پزشکم یک هفته تمرین سنگین داد و قرار است سه‌شنبه هفته آینده جراحی کنم. 

جراحی خار پاشنه اینقدر دنگ و فنگ دارد؟
جراحی پایم تنها خار پاشنه نیست و پاشنه آشیل پایم استخوان‌های اضافه آورده و پزشکم قرار است آن را هم خارج کند. 

مربی‌ات مک هم خبر دارد؟
با مک صحبت کردم و یکسری تمرین هوازی شدید، وزنه‌های سنگین، یک ضرب و دو ضرب و اسکوات به من داد تا آنها را در این مدت انجام دهم. او فرصت را غنیمت شمرد و گفت این تمرینات را انجام بده تا بعد از جراحی که یک هفته نمی‌توانی تمرین کنی بدنت افت نکند و مشکلی پیش نیاید. 

حرف منتقدان این است که خار پاشنه، نیاز به جراحی در خارج ندارد. 
در این مدت انتقادات زیادی شد که چرا احسان به آلمان می‌رود، در حالی که هیچ ارگانی نمی‌تواند روی تصمیم فدراسیون پزشکی برای معالجه ورزشکاران نظر دهد. من با جمع‌بندی کمیسیون پزشکی فدراسیون پزشکی ورزشی برای جراحی خار پاشنه‌ام به آلمان آمده‌ام، البته اگر دوستان اجازه دهند وگرنه وضعیت کشور را درک می‌کنم و خودم هم حال و حوصله سفر به خارج را ندارم. من از سال قبل تا قبل از سفر به آلمان اصلاً از ایران خارج نشده بودم و در تهران، کیش و مشهد تمرین کردم. آنهایی که می‌گویند احسان خار پاشنه را بهانه کرده تا خارج برود بدانند که من ۲۰ سال تمام اردوی خارجی داشته‌ام و موقع جراحی پایم تک و تنها هستم، در حالی که باید یک نفر کنار آدم باشد اما کسی کنار من نیست. دوستان بدانند وقتی فدراسیون پزشکی برای جراحی ورزشکاری در خارج از ایران تصمیم می‌گیرد، کسی حق ندارد به آن ایراد بگیرد. 

انگار این قضیه خیلی ناراحتت کرده؟
منتقدان با این کار بیشتر مرا رو در روی مردم قرار می‌دهند. آنها می‌گویند ارز بی‌زبان را به خارج می‌بری، در حالی که تصمیم فدراسیون پزشکی برای جراحی من در آلمان بود. دوستانی که دلواپس جراحی من در آلمان هستند، زمانی که مدال می‌گیرم، اشک شوق می‌ریزند. آنها حالا که من مصدوم هستم باید کنارم باشند نه علیه‌ام. شغل شما مشخص است و نیازی نیست جای دیگران باشید. اگر هر کسی کار خودش را به ‌نحو ‌احسن انجام دهد کشور گل و بلبل می‌شود. دو، سه ماه است دغدغه کشور شده ۳۰۰ میلیون هزینه جراحی پای من. شما با زدن من سیستم ورزش را می‌زنید نه فقط احسان را. این خودزنی درست نیست. 

یعنی تو فکر می‌کنی همه این انتقادات برای بیرون کردن تو از گود است؟
این خبرها نیست که من بروم. من دو بار قهرمانی آسیا نرفتم که مدال تیم یا نقره شد یا برنز و یک بار هم اصلاً مدال نگرفتیم. من ورزش را کنار نمی‌گذارم تا زمانی که پرتابگر مطمئنی نیاید، من اجازه نمی‌دهم طلای آسیا از ایران برود. شک نکنید در هانگژو پنجمین مدال طلای بازی‌های آسیایی را می‌گیرم و مدال المپیک را هم. تا زمانی که مدال‌آور هست مسئولان عاقل ورزش به او کمک می‌کنند. فراموش نکنید با حذف داشته‌ها به جایی نمی‌رسیم. دو و میدانی هم تا به حال برای من هزینه کرده تا مدال بگیرم. مگر به جز من و حسن تفتیان کسی هست که مدال بگیرد؟ من هستم، شما نگران نباشید. مرا تا وقتی می‌توانم، بیرون از دو و میدانی نمی‌بینید. مگر من از کره ماه آمده‌ام یا دشمن ایرانم؟ من ایرانی‌ام و پرچم این مملکت را بالا می‌برم و وظیفه بقیه هم حمایت است. اگر احسان در المپیک مدال بگیرد، باز هم کسی علیه او حرف می‌زند؟

بیشترین انتقاد به این است که کلی برای احسان حدادی هزینه می‌شود اما مدال المپیک نمی‌گیرد. 
مگر برای همه ورزشکاران هزینه می‌شود که در المپیک مدال بگیرند؟ مگر همه مدال المپیک را تضمین کرده‌اند که من نفر دوم باشم؟ مدال هیچ ورزشکاری در المپیک صد درصد قطعی نیست؛ نه المپیک و نه بازی‌های آسیایی. علیرضا دبیر در جلسه با نوبخت حرف خوبی زد و گفت: «چقدر حاضریم برای مدال طلا در بازی‌های آسیایی به ورزشکاران پول بدهیم تا کاروان ایران، قزاقستان، کره و... را بگیرد یا ملی‌پوشان مدال بگیرند؟ از حالا باید به فکر باشیم.» حالا هم همین است. اصلاً جزو افتخارات یک کشور است که ورزشکار ۳۵ ساله مدال می‌گیرد. کشورهای خارجی به ورزشکارانشان امتیاز نمی‌دهند اما امثال من جزو افتخارات آمریکا و اروپایی‌ها هستند. من با اختلاف سهمیه المپیک گرفتم یا با اختلاف در بازی‌های آسیایی مدال طلا گرفتم، حتی در قهرمانی جهان هم عضله پایم کش آمد اما فینالیست شدم و جزو ۷ نفر اول. 

این حرف‌ها و انتقادات را فقط رسانه‌ها نمی‌زنند، حتی بعضی از مسئولان ورزش هم آن را مطرح می‌کنند. 
به دلیل یکسری اختلافات، بعضی دوستان در بدنه ورزش حرف‌هایی می‌زنند، یکسری هم که از خارج ورزش آمده‌اند و خیلی وارد نیستند. به نظرم همه در هر اتفاقی دخیل هستند، نه فقط مدالی که به دست می‌آید. مدال المپیک احسان تنها کار من نبوده بلکه مربی، ماساژور، فدراسیون، وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک و حتی خبرنگاران هم سهیم بوده‌اند. مگر نه اینکه شما خودتان خواستید که من مدال بگیرم؟ خودتان کمک کردید و اگر مربی نداشتم نوشتید چرا مربی ندارد، حتی وقتی کرونا گرفتم، نوشتید فدراسیون به او می‌رسد یا نه؟ حالا که می‌خواهم پایم را برای مدال دیگری درمان کنم، باز خودتان می‌گویید چرا؟ این خودزنی نیست؟ این رفتار انسانی نیست. اصلاً اتفاق قشنگی نیست. 

آقای حصیبی در مصاحبه‌ای گفته احسان را به آلمان فرستادند تا ساکت شود نه درمان؛ تو چه نظری داری؟
ایرج حصیبی بهترین مسابقه‌های مرا گزارش کرده است و من هم بهترین خاطرات را از گزارش‌های او دارم. من برای او، نوح‌نژاد و همه پیشکسوتان احترام قائل هستم اما دلواپسان بدانند من تشنه سفر نیستم.  از این اتفاق خیلی خوشحال شدم چرا که دو و میدانی به تک‌ستاره المپیکی‌اش خیلی توجه می‌کند و من آدم کوچکی نیستم و به همین دلیل همه درباره‌اش صحبت می‌کنند. خدا را شکر می‌کنم و این اتفاقات را به فال نیک می‌گیرم. دوستانم برای دعوت من سر و دست می‌شکنند. حتی وقتی در آمریکا بودم سرمربی پرتاب‌های آمریکا از من چند بار خواهش کرد تا در دوره آموزشی برای مربیان این کشور تکنیک پرتاب را اجرا کنم. خیلی از کشورهای آسیایی مثل مالزی، کره، ژاپن، عراق، امارات و حتی عربستان مرا برای آموزش پرتاب دعوت می‌کنند اما من قبول نمی‌کنم. برایم خنده‌دار است که می‌گویند به بهانه جراحی سفر می‌رود. 

چطور؟
احسان حدادی از روی آتش رد شده و اتفاقات زیادی را از سر گذرانده اما قید دو و میدانی را نزده است. آنقدر وصله به من چسبانده‌اند اما من آنها را رد کرده و برگشته‌ام. تا زمانی که خوبی همه تو را می‌زنند، مثل قطار در حرکت. اگر من دیسک را ۵۰ متر پرتاب کنم، کسی مرا نمی‌بیند. خدا را شکر که در سن ۳۵ سالگی هنوز خوب پرتاب می‌کنم. من فقط مانده‌ام کدام آدم عاقلی پای سالمش را جراحی می‌کند و بعد هم درد و استرسش را تحمل؟